Rilke „Listy do młodego poety”

żywająe i

jo tego t otoczenia, obrs

* W_S

u

f>o_moie<_ _feślid;:^ze^

^Slę Panu ^    - ^e« powszedni_2da.

.    .    .    ^Ubo«*’ niech    to _za to

Oowin    , -    „

^ia» siebie niech Pan oskarża,

powie sobie, że nie dość jest

"*    ^wysłowie bogactwa codzienno-

'*^r t>o> dla tego, kto tworzy, nie istnieje

nt>ostwo, nie masz dlań ubogiego ani

^^^jętnego miejsca. I gdyby nawet był

w więzieni u, którego ściany niedo-

|3 u szozaiyby do Pańskich zmysłów żad-

jnych odgłosów świata — czyż nie miałby

JPajtt    wci^ż    swojegj-o dzieciństwa, tego

d rogocennego, królewskiego bogactwa,

tego skarbca wspomnień? Jemu niech

n poświęci u wagę. Niech Pan p^r^'

- —-Woh>vć wrażenia zatopione w tej

-*•" umocni się

Pańska osobowość, Pańska samotność poszerzy swe granice i stanie się jasnym mieszkaniem, które omija z daleka hałas czyniony przez innych. I jeśli z tego zwrócenia się do wewnątrz, z tego zatopienia we własnym świecie zrodzą się wiersze, to nie zechce Pan nikogo pytać, czy te wiersze są dobre. Nie będzie Pan też próbował zainteresować czasopism tymi pracami: bo będą one dla Pana cenne jako Jego naturalna własność, jako fragment i głos Pańskiego życia. Dzieło sztuki jest wtedy dobre, gdy powstało z konieczności. W tym jego źródle zawiera się jego ocena — innej nie ma. Dlatego, szanowny Panie, nie potrafiłem dać Panu żadnej rady oprócz tej: wniknąć w siebie i badać głębie, z których wypływa Pańskie życie: >»