370 Poznaj Linux
plikowany, ale po kilku udanych instalacjach nie powinien już sprawiać żadnych problemów.
Jeśli chcemy aby mąko skorzystał ze skryptu innego niż Makefile, musimy podać odpowiedni;) nazwę po opcji -f:
make -£ <nazwa skryptu>
Różne skrypty dla różnych platform
Niektóre programy zawierają osobne skrypty Makefile dla kilku różnych platform sprzętowych. Zazwyczaj ma to miejsce w przypadku starszych programów, pisanych w czasach, kiedy ma<e nic udostępniał jeszcze tylu zaawansowanych opcji co w obecnych wersjach systemów uniksowych. Czasami można również natrafić na program obsługujący jednocześnie systemy DOS i Linux.
Tego rodzaju programy zazwyczaj zawierają w katalogach głównych swoich drzew' źródłowych kilka różnych skryptów' Ma ker ile z rozszerzeniami odpowiadającymi poszczególnym platformom na przykład Makefile.linux, Makefile.borland (skrypt dla kompilatorów C/C++ Borlanda na platformach DOS, OS/2 oraz Win32), Makcfi-le. sco (dla systemu SCO UNIX) lub Makefile. sunos (dla systemu SunOS).
System XI1 jest znacznie bardziej złożony od zwykłej konsoli tekstowej. W związku z tym, kompilacja programów wymaga zwrócenia uwagi na znacznie większą liczbę potencjalnych problemów' oraz na różnice między XFrcc86 a komercyjnymi dystrybucjami XI1. Większość aplikacji przeznaczonych dla XII zawiera skrypt o nazwie imakefile, w którym zapisane są szczegółowe dyrektywny kompilacji i konfigurowania programu w różnych wersjach systemu i na różnych platformach sprzętow-ych. W przeciwieństwie do Makefile, plik Imakefile nie powinien być modyfikowany przez, użytkownika ze względu na skomplikowany format i zawartość.
imakefile nie stanowi zbioru poleceń dla make, a jedynie dyrektywy dla programu, który dopiero utworzy odpowiedni skrypt Makefi le (przeznaczony dla naszego systemu). Zajmuje się tym skrypt xmkmf, który uruchamia program imake (generujący plik Makefi-lc) z odpowiednimi opcjami. xmknf potrafi następnie uruchomić make, aby zakończyć konfigurację programu i utworzyć pliki wykonywalne.