S5001341 (2)

Fot 21 Dwcł z poważnymi trudnościami w uczeniu się bawią się w „wiosłowanie" w szpitalnej utoto Proszą zwrócić uwagę jak swobodnie dziecko trzyma głowę na podłodze

się, dziecko zaś okazuje zaufanie do partnera i do siebie samego oraz bierze udział wc wspólnym działaniu.

Balansowanie z partnerem. Bardziej wymagająca forma aktywności ruchowej H to wspólne utrzymywanie równowagi. Może być ona podjęta zarówno przez prawidłowo rozwijające się dzieci, jak i młodzież ze specjalnymi potrzebami. Partnerzy siadają na podłodze zwróceni twarzami do siebie z nogami zgiętymi w kolanach, mocno opartymi o podłoże i nieco rozstawionymi. Partnerzy chwytają się za przeguby rąk i mocno ciągnąc starają się razem podnieść do pozycji stojącej (lot 24). Odległość między nimi powinna być dostosowana do długości ich ramion, które są nieco ugięte. Następnie partnerzy mogą ponownie razem usiąść, nawzajem równoważąc swój ciężar ciała. Muszą utrzymać biodra dokładnie pod sobą. wystające do tyłu utrudniają utrzymanie równowagi.

Ćwiczenie to można rozpocząć także w pozycji stojącej. Partnerzy, w rozkroku, stają mocno na ziemi, chwytają się za nadgarstki i odchylają do tyłu. W ten sposób przyzwyczajają się do sytuacji, w której są zależni od drugiej osoby, a jednocześnie utr/yrnują tę osobę w pozycji stojącej. Dzieci z poważnymi trudnościami w uczeniu mogą czuć się zagrożone z powodu braku równowagi — chcą być bezpieczne i stabilne. Jednak dzięki wszechstronnemu programowi ruchowemu mogą nauczyć się współdziałać ze sobą i pomagać jedno drugiemu.

Utrzymywanie partnera w równowadze wymaga dużej wrażliwości i świadomo-

Fot. 24. Dzieci głuche utrzymują w równowadze ciężar ciała partnera. Proszę zwrócić uwagę na koncentrację

ści drugiej osoby, przy jednoczesnym panowaniu nad przenoszącymi ciężar częściami własnego ciała. Balansowanie wymaga także kontrolowanego przepływu ruchu, który jest przeciwieństwem ruchu swobodnego. Ruch jest kontrolowany przez wolę; wymaga też maksymalnej koncentracji obydwu osób i ich umiejętności „słuchania się” nawzajem. Tę zdolność „słuchania” i odpowiedniego reagowania można rozwijać. Jeżeli środek ciała i przenoszące ciężar nogi oraz biodra są dobrze kontrolowane, opiekun całą uwagę może poświęcić dziecku. Cięższy dorosły może balansować z lżejszym dzieckiem, jeśli ma dostateczną kontrolę nad własnym ciężarem, oddaje wtedy dziecku do utrzymania tylko taki ciężar, jaki jest ono w stanie zrównoważyć.

„Wahadło”. Zwinne dzieci z dobrą koordynacją lubią tę zabawę — jedno dziecko podnosi się, gdy drugie opada. Lubią także siedzieć oparte o siebie plecami ze zgiętymi kolanami i stabilną podstawą. Tak mocno napierają na siebie plecami, że udaje im się wstać razem (fot. 25). Utrzymują równowagę dotykając się plecami wzdłuż całej długości kręgosłupa, a następnie razem siadają. Ćwiczenie to wymaga silnych mięśni ud i dobrze skoordynowanej współpracy między partnerami. Dzieci lubią też utrzymywać równowagę w pozycji do góry nogami. Kładą się na plecach z nogami w górze, stykając pośladkami i trzymając się za nadgarstki. Mocno przyciskają stopy do stóp partnera, wznoszą je jeszcze wyżej nad ziemię i tworzą łuk, utrzymując równowagę na barkach (fot. 26).

Dzieci lubią też utrzymywać równowagę stając na udach dorosłego (lub

39