50629 S5001340 (2)

i młodzież z poważnymi trudnościami w uczeniu się mogą ze sobą współpracować. Zwinne dzscci będą umiały wykonać .jnłynek** ponad swoim partnerem lub też skok |«k przez kozioł, podczas którego nogi dziecka przeskakującego na drugą stronę partnera przechodzą nad jego plecami, a między własnymi ramionami. Inne dzieci będą skakać przez plecy z rozłożonymi szeroko nogami i podparciem na trzy manych obok siebie rekach. Te doświadczenia ruchowe umożliwiają panowanie nad ciężarem ciała

•.Huśtawka**. Oderwanie od podłoża może wywoływać poczucie zagrożenia u dzieci, którym brakuje pewności siebie, ale doznanie swobodnego ruchu, które towarzyszy huśtaniu, sprawia im zwykle wiele radości. Do najprostszej formy ..huśta*ki dla małych dzieci potrzeba dwóch starszych partnerów, z których każdy chwyta dziecko za nadgarstek i kostkę u nogi. Najlepiej jeżeli uchwyt nadgarstka jest uchwytem wzajemnym, w którym jedna osoba trzyma drugą i jednocześnie sama jest trzymana. Zwykłe trzymanie się za ręce nie jest zbyt pewne, gdy i palce i dłonie są zazwyczaj śliskie. Starsi partnerzy delikatnie huśtają dziecko wzdłuż osi jego ciała, a następnie kładą je z powrotem na podłodze. W miarę, jak rośnie zaufanie dziecka, partnerzy mogą huśtać je coraz wyżej, dotyczy to głównie tej fazy ruchu, w której wyżej znajduje się jego głowa. Gdy dziecko czuje się już bardzo pewnie, można je huśtać tak wysoko, aż znajdzie się w pozycji niemal pionowej. Wtedy pomocnicy mogą puścić nogi dziecka tak, by wylądowało ono w pozycji stojącej na podłodze. Szczególnie ulubiona jest chwila

zawiśnięcia w powietrzu tuż przed lądowaniem, bardzo przypominająca latanie (fot 22).

Niektóre dzieci tak bardzo pragną doznań związanych z nieskrępowanym ruchem oraz ryzykiem, że będą się domagały jak najmocniejszego huśtania. Żeby jakoś te nadaktywne dzieci „zakotwiczyć w ziemi” — najlepiej jeśli dorosły chwyci dziecko za przegub jednej ręki i kostkę jednej nogi i będzie obracał nim w kółko w taki sposób, że plecy dziecka nie oderwą się od ziemi, lecz będą się ślizgały po podłodze. W ten sposób dziecko doznaje uczucia swobodnego ruchu nie tracąc jednocześnie oparcia na ziemi.

Do huśtania starszych dzieci lub dorosłych potrzeba czterech pomocników, po jednym do każdej kończyny. Każde ramię powinno być przytrzymane połączonym uchwytem (wzajemnym) nadgarstka i chwytem powyżej łokcia, a każda noga trzymana za kostkę i poniżej kolana. Zazwyczaj pierwszym doświadczeniom z huśtaniem się towarzyszy uczucie zaskoczenia. Huśtane osoby znajdują się w mocy i pod opieką czterech partnerów, którym muszą zaufać i całkowicie się podporządkować. Doznania płynące z huśtania są tak przyjemne, że zarówno dzieci, jak i starsi domagają się zwykle jego powtarzania.

Huśtanie najlepiej zaproponować pod koniec sesji, której będzie ono punktem kulminacyjnym. Po huśtaniu dosyć trudno jest uspokoić uczestników zajęć, chyba że poprzedzająca je aktywność fizyczna była dla nich wyczerpująca i satysfakcjonująca. Dlatego opiekuńcza relacja „z” musi mieć przeciwwagę w relacji „przeciwko”, która wymaga więcej siły i energii (zob. dalej: relacja „przeciwko”). Równowaga pomiędzy doświadczeniami „z” i „przeciwko” przynosi w rezultacie dobre samopoczucie oraz przyjemne zmęczenie.

Relacja „razem”

„Wiosłowanie”. Oto najprostszy przykład doświadczania relacji „razem”: obaj partnerzy siedzą na podłodze z wyciągniętymi na boki nogami zwróceni twarzami do siebie. Może się zdarzyć, że nogi jednego z partnerów będą musiały leżeć na nogach drugiego. Bardzo małe dzieci mogą siedzieć na nogach starszego partnera. Partnerzy chwytają się wzajemnie za nadgarstki, a bardzo małe dzieci starszy partner może trzymać za łokcie. Teraz na zmianę każdy z partnerów najpierw kładzie się do tyłu, potem znów siada i w końcu pochyla do przodu, podczas gdy drugi kładzie się w tył na podłogę (fot. 23).

Ważne są tu dwa cele. Pierwszy to pomóc dziecku położyć się do tyłu, aż jego głowa spocznie na podłodze, co będzie wyraźną oznaką zaufania. Drugi, to zachęcić dziecko, żeby pociągnęło partnera z powrotem do pozycji siedzącej, gdy będzie wstawało. Dorosły powinien postarać się, by dziecku się to udało, a gdy to konieczne, dyskretnie mu pomóc. Obserwuje też siłę i determinację, z jaką dziecko wykonuje swoje zadanie. Raz dziecko znajduje się wyżej niż dorosły, a potem — dorosły wyżej niż dziecko. W tych sytuacjach nawiązuje się zwykle dobry kontakt wzrokowy. Partnerzy na zmianę dają sobie oparcie, wzajemnie przyciągając

37