S5001353

sługujcie ik minurnikiem. Kara kończy się dopiero wtedy, gdy przyrząd zadzwoni. Kiedy chłopiec/dziewczynka wróci, powinien/nna otrzymać szansę na kolejną próbę, w ładnym wypadku nie należy wtedy na niego/nią krzyczeć.

Trudności w metodzie czasowego odosobnienia

Dominik nic trzymał się podczas gry ustalonych reguł i zepsuł jeden z klocków fermy Ptaymobil. Słyszy od swojej mamy: „Teraz to rut •cxttry» Wyjdziesz na pięć minut do pracowniDominik zaczyna płakać i wrzeszczeć: „Nie pójdę! Nie możesz mnie zmusić!" No co mama chłopca: Jeśli będziesz się stawiał, to ci jeszcze wydłużę czas. Teraz zostaniesz tam już sześć minut". Dominik upada w złość i szaleje. „Teraz to już siedem minut". Przy dziewięciu Dommik nagle woła: „No dobrze — już pójdę!" i z płaczem i)pM«|i iii pokój. Kredy mama idzie po chłopca po paru minutach (ostatecznie skróciła trochę czas odosobnienia) i pyta: „I co? Uspokoiłeś się?" — Dominik kiwa głową, ffani M. uśmiecha się: „To dobrze. W takim razie chodź budować statek razem z Denisem“.

IY>nicważ znakomita większość dzieci zawsze chętnie chce być tam, gdzie coś się dzieje, to odczuwają czas wykluczenia jako nieprzyjemny i próbują tej kary, w miarę możliwości, unikać.

jeżeli dziecko odmawia opuszczenia pokoju albo robi histeryczne widowisko, zwiększcie ilość minut. Jeżeli równie! to nie pomoże, to należy zastosować dodatkową karę: „Teraz wyjdź i uspokój się, bo w przeciwnym razie nie będziesz mógł dzisiaj wieczorem oglądać kreskówek”, albo: „Zabiorę ci na półgod ziny twoją grę elektroniczną”. Również w tym przypadku obowiązuje zasada: Nie groźcie czymś, czego nie potraficie potem zrealizować. Jeżeli na przykład na dziecko zostaje nałożony trzydniowy areszt domowy, to taka kara moie

ewentualnie okazać się gorsza dla rodziców nit dla samego winowajcy.

Konsekwencja

Czasami zdarza się, te kiedy pada sygnał „cztery", dzieci wzbraniają się opuścić pomieszczenie. Mimo wyratnych sygnałów („raz", „dwa”, „trzy", „cztery"), dziecko patrzy na opiekuna i mówi: „I tak nie wyjdę!". Choć zna zasady, nie jest gotowe je zaakceptować, i dlatego buntuje się. Dorośli zmuszeni są w takiej sytuacji do działania. Jeszcze raz nalety powtórzyć polecenie: „Wyjdź z pokoju". Jeśli dziecko dalej nie reaguje, jest się zmuszonym do wystawienia go „z lekkim naciskiem” przed drzwi. Nie zaleca się łapania dziecka od tyłu, poniewat nie wie ono wtedy, co się dzieje, i w takiej pozycji będzie się intensywnie broniło przed naciskiem.

Korzystniej jest złapać dziecko od przodu za ramiona i tak je „odtransportować”. W ten sposób małoletni widzi was i słyszy. Absolutnie nie motecie wpadać w panikę i dać się ponieść złości, a przede wszystkim nie wolno dać za wygraną. Kiedy dwoje dorosłych wynosi dziecko za ręce i nogi, to będzie ono się skręcało, krzyczało, kopało, wymachiwało ramionami, a być mote pluło.

Trening z dziećmi z ADHS pokazuje, że żadne z nich nie musiało być wynoszone za drzwi więcej niż cztery razy, zanim ostatecznie zaakceptowało zasady, jakimi rządzi się ta metoda.

Oczywiście opór dzieciaka ma również coś wspólnego z zachowaniem dorosłych, którym mogła się zdarzyć pewna niekonsekwencja w praktykowaniu zasady izolacji. Ponieważ najczęściej opierają się malcy (do około 8 roku życia), wiele za tym przemawia.

Na przykład przy jedzeniu, kiedy mama powiedziała już „raz", a potem „dwa” i w zasadzie powinno paść teraz „trzy”,