SA400074

nawiązał rokowania. Doprowadziły one do zawarcia rozejmu, a następnie pokoju podpisanego w Toruniu 1 lutego 1411 r. Najważniejsze jego punkty obejmowały: zwrot ziemi dobrzyńskiej Polsce oraz Żmudzi — Jagielle i Witoldowi, ale tylko do końca ich życia, po czym ziemia ta miała przejść na własność zakonu.

Traktat toruński 1411 r. dawał Polsce i Litwie korzyści nieproporcjonalnie małe w stosunku do wielkości zw\ cięstwa grunwaldzkiego. Zakon jedrak pokonany w Prusach miał jeszcze bardzo silne oparcie w Niemczech i w inflantach, a także wśród licznych władców zachodnioeuropejskich z papieżem na czele. W konkretnych warunkach 1411 r. więcej nie można było uzyskać. Nie należy przy tym zapominać, że najważniejsze były te wyniki zwycięstwa, które nie znalazły wyrazu w traktacie pokojowym, a mianowicie złamanie wojskowej potęgi zakonu i uniemożliwienie mu dalszego realizowania odwiecznej polityki parcia na wschód. Ważne było również i to, że mieszkańcy państwa krzyżackiego stracili przekonanie o niezłomności potęgi zakonu. Doprowadziło ich to w czterdzieści kilka lat później do otwartego wystąpienia przeciwko Krzyżakom i skierowania właśnie do Polski prośby o pomoc w walce z zakonem. Zanim do tego doszło, wojska polskie kilkakrotnie jeszcze staczały walki z Krzyżakami, a także miały sposobność zetknąć się po raz pierwszy z nowym, groźnym już wówczas dla krajów bałkańskich, a w przyszłości i dla Polski nieprzyjacielem, a mianowicie z Turkami.

Udział Polaków w walkach z Turkami w latach 1426—1444

Podboje tureckie

Po śmierci Władysława Jagiełły w 1434 r. królem polskim został jego starszy syn Władysław, liczący wówczas niespełna 9 lat, a rządy w jego imieniu sprawowała rada królewska. W sześć lat później, w 1440 r. przybyło do Polski poselstwo z Węgier z propozycją objęcia przez Władysława władzy w ich państwie. Węgry znajdowały się w tym czasie w trudnym

położeniu głównie ze względu na niebezpieczeństwo ze strony Turków, którzy założywszy w XIII w. swe państwo na terenie Azji Mniejszej podbijali coraz to nowe kraje, posuwając się w kierunku Europy. Na próżno usiłowało się im przeciwstawić cesarstwo bizantyjskie, którego posiadłości obejmowały północno-zachodnią część Azji Mniejszej i południowo-wschodnią Półwyspu Bałkańskiego. W XIV w. potęga wojskowa Turków wzrosła w wyniku reform

Jazda turecka

61