RZYM 105

że wszystkie emocje, które od siebie odsuwałam, zalały mnie teraz bezlitosną falą. Musiałam się opanować. I to szybko. Oparłam głowę na zgiętych kolanach.

-Witaj, Kitten.

Pochłonięta swoim załamaniem, nie usłyszałam kro ków Bonesa. Jego głos był równie jedwabisty, jak go zapa miętałam, angielski akcent równie czarujący. Gwałtownie uniosłam głowę i chociaż moje życie waliło się w gruzy, zaczęłam się martwić o najmniej ważną rzecz na świecie.

-    Boże, Bones, to damska toaleta! Co będzie, jeśli ktoś cię zobaczy?

Roześmiał się cicho i uwodzicielsko. Pocałunki Noaha tak na mnie nie działały.

-Wciąż jesteś pruderyjna? Nie bój się, zamknąłem drzwi na klucz.

Jeśli te słowa miały mnie uspokoić, odniosły całkiem przeciwny skutek. Zerwałam się z podłogi, ale nie miałam dokąd uciec. Bones blokował jedyne wyjście.

—    Spójrz na siebie, skarbie. Nie mogę powiedzieć, że wolę cię z kasztanowymi włosami, ale co do reszty... jesteś bardzo ponętna.

Przesunął językiem po dolnej wardze, jednocześnie taksując mnie wzrokiem. Zar, który zobaczyłam w jego oczach, niemal pieścił moją skórę. Kiedy Bones zrobił krok w moją stronę, rozpłaszczyłam się na ścianie.

-    Nie podchodź do mnie.

Bones nonszalancko oparł się o blat umywalki.

—    Czym tak się gorączkujesz? Myślisz, że jestem tutaj, by cię zabić?

Nie. Gdybyś chciał mnie zabić, nie bawiłbyś się w pu-lipki przy ołtarzu. Najwyraźniej znasz moje obecne nazwisko, więc dopadłbyś mnie którejś nocy w moim właśni m domu.

bones zagwizdał z uznaniem.

To prawda, kotku. Nie zapomniałaś, jak pracuję.

' iosz, że przez te lata co najmniej trzy razy zapropono-

1110 mi kontrakt na legendarną Rudą Kostuchę? jeden I nieś dawał półtora miliona za twoje zwłoki.

(ióż, to akurat nie było dla mnie niespodzianką. Laza-u\ próbował mnie dorwać z tego samego powodu.

1 co odpowiedziałeś, skoro twierdzisz, że nie zjawiłeś ilę w tym celu?

bones wyprostował się i spoważniał.

Oczywiście się zgodziłem. Potem wytropiłem sukin-vna i zagrałem w nogę jego głową. Potem mój telefon pi /cstał dzwonić.

Przełknęłam ślinę. Jak go znałam, właśnie tak zrobił.

W takim razie, dlaczego tu jesteś?

I Jśmiechnął się i podszedł bliżej, ignorując moje wcześniejsze ostrzeżenie.

Nie cieszysz się, że mnie widzisz po tych wszystkich lnach? Wiesz, dlaczego chciałem cię zaskoczyć? Żeby iwoich oczu wyczytać, co czujesz.

I Jwaga, niebezpieczeństwo! Dzielił nas mniej niż jeden I tok. Nigdy nie potrafiłam oprzeć się dotykowi Bonesa i nie zamierzałam teraz sprawdzać swojej siły woli. Go-i n /.kowo szukałam w myślach sposobu na odwrócenie |i c.o uwagi.

i

97