s 22

octan diwodorotlenek żelaza(III):

Fe(CH₃COO)₃ + 2 H₂0 = Fe(OH)₂(CH₃COO) 1 + 2 CH₃COOH który wytrąca się z roztworu w postaci kłaczkowatego obfitego osadu barwy brunatno-czerwonej.

ANION WĘGLANOWY CO3²-

Wywodzi się od słabego kwasu węglowego H₂C0₃. Kwas ten jest nietrwały i rozkłada się według równania:

H₂C0₃ = H₂0 + C0₂ T

Dwutlenek węgla (bezwodnik kwasu węglowego) jest gazem bezwonnym, cięższym od powietrza. Sole kwasu węglowego i mocnych zasad w roztworze wodnym ulegają hydrolizie, nadając mu odczyn zasadowy.

Azotan srebra AgN0₃ strąca z roztworu węglanów biały osad Ag₂C0₃ roztwarzalny w kwasie azotowym z wydzieleniem C0₂. Identyfikacja anionu węglanowego polega na przeprowadzeniu charakterystycznych reakcji.

Wykonanie analizy

1)    Mocny kwas, np. HN0₃ z roztworu węglanów wypiera kwas węglowy. Kwas ten ulega rozkładowi z wydzieleniem C0₂:

Na₂C0₃ + 2 HN0₃ = 2 NaN0₃ + H₂C0₃ (= H₂0 + C0₂ T)

Podczas reakcji obserwujemy burzenie się roztworu; wydzielają się pęcherzyki C0₂.

2)    Chlorek baru BaCl₂ (lub azotan baru Ba(N0₃)₂) strąca z roztworów węglanów biały osad BaC0₃ rozpuszczalny w kwasach (z wyjątkiem kwasu siarkowego):

C0₃²" + Ba^2ł = BaC0₃i BaC0₃ + 2 HN0₃ = Ba(N0₃)₂ + C0₂ T + H₂0

ANION SIARCZANOWY SO4²-

Anion siarczanowy pochodzi od kwasu siarkowego. Kwas siarkowy jest nielotnym, mocnym kwasem dwuprotonowym. Stężony kwas siarkowy ma silne właściwości odciągania wody i dlatego używany bywa jako środek suszący. Sole kwasu siarkowego noszą nazwę siarczanów. Azotan srebra z rozcieńczonymi roztworami siarczanów nie daje osadu, natomiast stężone roztwory siarczanów dają z AgN0₃ biały krystaliczny osad Ag₂S0₄. Identyfikacja jonów siarczanowych polega na przeprowadzeniu reakcji z roztworem soli baru np. BaCl₂ z wytrąceniem nierozpuszczalnego siarczanu baru:

S0₄²" + Ba²⁺ = BaS0₄i

Wykonanie analizy

Po dodaniu roztworu soli baru do roztworu zawierającego jony S0₄^2- wytrąca się biały, krystaliczny osad siarczanu baru. Osad ten jest nierozpuszczalny w rozcieńczonych kwasach, np. w HN0₃.