Scan080220080229 36

Od 5-10 roku życia - choroba bywa traktowana jak kara za złe czyny, myśli, życzenia (zrobiłem coś i zachorowałem). Dziecko próbuje przekupić chorobę bardzo dobrym zachowaniem, a gdy to zawodzi reaguje uporem,

buntem, lękiem demonstrowanym w napadach złości i płaczu. Onojwję,j:ejest śmiertelnie chore. Chce o tym rozmawiać, chce wiedzieć co dzieje się z człowiekiem po śmierci. Dziecko domaga się samodzielności, wykonywania obowiązków mimo choroby.

Od 11 - 18 roku życia - rozpoczyna się okres dojrzewania. Dziecko chce być traktowane jak dorosły. Boi się, aby jego ciało nie zostało zniekształcone. Reakcje emocjonalne są bardzo chwiejne. Zaczyna poszukiwać sensu życia, śmierci. Dziecko często chce uczestniczyć w naradzie lekarskiej. Ważne jest aby kłaść większy nacisk na budowanie więzi z chorym dzieckiem, a nie na samą chorobę.

Leczenie objawowe — warunkiem skuteczności leczenia jest nawiązanie dobrej współpracy z dzieckiem i rodzicami (opiekunami).

Najczęściej występującymi objawami u dzieci z chorobą nowotworową są: - zmęczenie

“ senność

-    ból

-    nudności

-    brak łaknienia

-    wymioty

-    świad skóry

~ utrata masy ciała - suchość jamy ustnej

Ból - częściej wynika z leczenia niż z samej choroby. Bardzo często intensywne leczenie wiąże się z dużą toksycznością, która prowadzi do stanów związanych z dużym bólem - neuropatie, zapalenie błon śluzowych.

Ból nowotworowy— jest skutkiem naturalnego rozwoju guza i może występować jako:

• ból kostny

^e boi z ucisku lub zajęcia układu ośrodkowego (łub obwodowego):

a)    bóle głowy spowodowane wzmożonym ciśnieniem śródczaszkowym

b)    bóle pleców spowodowane uciskiem na rdzeń kręgowy

c)    ’ ból promieniujący spowodowany zajęciem ąplotu lub nerwu¹ ^

Ból tkanek miękkich lub zajętych narządów ‘    \