Scan10049 (5)

Rozdział 6. Zapewnienie drożności dróg oddechowych i wentylacja

Ryc. 6.4. Dobieranie wielkości rurki ustno-gardłowej

Ryc. 6.5. Wprowadzanie rurki ustno-gardłowej

RURKA USTNO-GARDŁOWA

Rurka ustno-gardłowa, czyli rurka Guedela, jest wykonana z tworzywa sztucznego, posiada na swym zewnętrznym końcu kryzę, a jej zakrzywiona część, umieszczana w jamie ustnej ma kształt spłaszczony, dzięki czemu dobrze układa się pomiędzy językiem a podniebieniem twardym (ryc. 6.3). Produkuje się ją w rozmiarach przeznaczonych dla noworodków, dzieci i dorosłych. Orientacyjnie można określić potrzebną wielkość rurki dobierając ją do długości odpowiadającej pionowej odległości pomiędzy siekaczami pacjenta, a kątem jego żuchwy (ryc. 6.4). Najczęściej dla osób dorosłych stosuje się rozmiar 2, 3 i 4.

W trakcie wprowadzania rurki ustno-gardłowej może dojść do zepchnięcia języka ku tyłowi, co nasila niedrożność zamiast ją usuwać. Zastosowanie właściwej techniki wprowadzania pozwoli uniknąć tego problemu. Wprowadzanie rurki, gdy pacjent ma zachowane odruchy z górnych dróg oddechowych może też wywołać wymioty lub kurcz głośni, w związku z czym rurkę należy stosować tylko u osób głęboko nieprzytomnych.

TECHNIKA WPROWADZANIA RURKI USTNO-GARDŁOWE

•    Należy otworzyć usta pacjenta i upewnić się, że ma tam żadnych ciał obcych, które można by pr padkowo przesunąć do krtani (w przypadku ich obecności należy je usunąć za pomocą ssaka).

•    Rurkę trzeba wprowadzić do jamy ustnej w pozyB cji odwrotnej (wypukłością ku dołowi), aż do miejB sca połączenia podniebienia twardego i miękkiego, a następnie obrócić ją o 180° (ryc. 6.5). Następnie wprowadza się ją dalej, aż przyjmie właśfl ciwą pozycję w gardle. Opisana technika rotacji rurki zmniejsza możliwość zepchnięcia przez nią L języka w tył i ku dołowi. Rurkę należy usunąć jeśfl li wyzwala odruchy z górnych dróg oddechowych^ O prawidłowym jej umieszczeniu świadczy poprą wa drożności dróg oddechowych oraz usadowię-1 nie się spłaszczonej, wzmocnionej części rurki pa między zębami pacjenta lub dziąsłami (w przypatfl ku braku uzębienia).

Po wprowadzeniu rurki utrzymuj odgięcie głowy i uniesienie żuchwy lub wysunięcie żuchwy, kontrolo jąc drożność dróg oddechowych i wentylację typowy mi metodami: wzrokiem, słuchem i dotykiem. Gdy istnieje podejrzenie uszkodzenia szyjnego odcinka kręgosłupa, trzeba zadbać o osiowe ustawienie i unieruchomienie głowy i szyi. Możliwe jest odsysanie przez rurkę ustno-gardłową za pomocą cienkiego, elastycznego cewnika.

Polska Rada Resuscytacji

50 ALS