15372 Scan10063

Rozdział 6. Zapewnienie drożności dróg oddechowych i wentylacja

KONIKOPUNKCJA

WYKONANIE PROCEDURY

•    Pacjenta układa się na wznak, z lekko odgiętą głową.

•    Należy zidentyfikować błonę pierścienno-tarczo-wą, będącą rowkiem pomiędzy chrząstką tarczo-watą a pierścieniowatą.

•    Błonę tę nakłuwa się pionowo, w linii środkowej kaniulą dożylną o dużej średnicy lub najlepiej specjalną kaniulą do konikopunkcji z przyłączoną strzykawką (ryc. 6.17). Aspiracja powietrza potwierdza właściwe położenie kaniuli w tchawicy.

•    Następnie kaniulę ustawia się pod kątem 45° wprowadzając ją równocześnie do tchawicy w kierunku doogonowym. Po usunięciu igły i upewnieniu się, że aspiracja powietrza nie napotyka oporu, do kaniuli podłącza się źródło tlenu pod wysokim ciśnieniem.

•    Wentylację płuc prowadzi się zamykając palcem otwarte ramię łącznika Y lub trójkanałowego za-worka (kranika) na okres sekundy, lub do czasu uzyskania odpowiedniego uniesienia się klatki piersiowej, a następnie otwierając je na okres wystarczająco długi, by umożliwić wydech. Wydech musi nastąpić przez krtań i górne drogi oddechowe. Nie wolno stosować tej techniki, gdy istnieje całkowita blokada wydechu tą drogą. Jeśli krtań jest częściowo niedrożna, należy zapewnić odpowiednią ilość czasu na wydech,

w przeciwnym razie narastające ciśnienie w klatce piersiowej zmniejszy powrót krwi żylnej i rzut

64 ALS

serca, jak również zagraża urazem ciśnieniowym płuc (barotrauma).

•    Jeśli łącznik Y lub trójkanałowy zawór nie są d stępne, można wyciąć otwór w przewodzie do wadzającym tlen i zamykać go okresowo pale aby zapewnić wentylację.

Do powikłań konikopunkcji należy wprowadzenie niuli poza tchawicę, powodujące masywną rozed podskórną, krwotok czy perforację przełyku.

KONIKOTOMIA METODĄ CHIRURGICZNĄ