10879 Scan10051 (5)

Rozdział 6. Zapewnienie drożności dróg oddechowych i wentylacja

Wentylacja

U każdego pacjenta, który nie oddycha lub którego spontaniczny oddech jest niewydolny, należy możliwie szybko rozpocząć sztuczną wentylację. Wentylacja powietrzem wydechowym ratownika (oddechy ratunkowe) jest efektywna, ale stężenie tlenu w powietrzu wydychanym wynosi zaledwie 16-17%, dlatego tak szybko jak to możliwe trzeba ją zastąpić wentylacją z zastosowaniem mieszaniny oddechowej, wzbogaconej tlenem. Pomimo, iż zaletą wentylacji usta--usta jest to, że nie wymaga stosowania żadnego sprzętu, trudno ją zaakceptować ze względów estetycznych, w szczególności gdy obecna jest krew lub wymiociny. Ratownik może nie być w stanie zmusić się do bliskiego kontaktu z nieznaną sobie poszkodowaną osobą.

Istnieją pojedyncze doniesienia dotyczące zakażeń podczas RKO gruźlicą i ciężkim zespołem niewydolności oddechowej (SARS). Nigdy nie opisano zakażenia wirusem HIV podczas wykonywania zabiegów resuscytacyjnych. Dostępne są proste przyrządy zabezpieczające przed bezpośrednim kontaktem z poszkodowanym; niektóre z nich mogą zredukować ryzyko krzyżowej infekcji między pacjentem a ratownikiem.

Ryc. 6.7. Użycie ssaka

Maski kieszonkowe są coraz bardziej rozpowszech-nione. Są one podobne do masek stosowanych z układem anestetycznym i umożliwiają wentylację usta-maska. Wyposażono je w jednokierunkową za-1 stawkę, która chroni ratownika przed kontaktem z poi wietrzem wydechowym pacjenta. Maski są przezro-czyste, co pozwala zauważyć krew czy wymiociny. Niektóre z nich mają łącznik umożliwiający doprowa-J dzenie tlenu. Podczas stosowania maski bez łącznika suplementację tlenu można wykonać, wpro-l wadzając przewód tlenowy pod nią, upewniając się I jednocześnie, że maska przylega szczelnie do twa- I rzy. Trzymanie maski na twarzy za pomocą obu rąk I zapewnia utrzymanie szczelności (ryc. 6.8).

Jeżeli objętość oddechowa lub przepływ wdechowy I są zbyt duże wzrasta ciśnienie w drogach oddecho-1 wych, co predysponuje do rozdęcia żołądka i zwiększa ryzyko regurgitacji i aspiracji treści żołądkowej do płuc. Gdy dojdzie do rozdęcia żołądka zmniejszaj się podatność płuc, co utrudnia wentylację. Ryzyko | rozdęcia żołądka zwiększają:

•    nieprawidłowe ułożenie głowy i szyi oraz niewłaściwe udrożnienie dróg oddechowych,

•    niewydolność zwieracza przełyku (występuje u wszystkich pacjentów z NZK),

•    wysokie ciśnienie wdechowe.

Przy wentylacji powietrzem wydechowym konieczne jest stosowanie dość dużych objętości (rzędu

52 ALS

Polska Rada Resuscytacji