SDC10662

178

II. Nauczanie i rozwijanie sprawności językowych

1.1.    Zadawanie pytań dotyczących treści obrazka (widokówki, fotografii)

Studenci zadają pytania dotyczące treści obrazka, który mają przed ocj, mi lub go nie widzą.

1.2.    Odpowiadanie na takie pytania

Jeśli osoba zadająca pytania nie widzi obrazka może je takformulow by wymagały jedynie odpowiedzi „tak” lub „nie”. Jest to rodzaj zabawy w 10 lub 20 pytań. Trudniejszą wersją jest formułowanie pytań otwartych | więc takich, na które należy odpowiedzieć pełnym zdaniem,

1.3.    Zabawa w odgadywanie

Jest wariantem poprzednich typów ćwiczeń i polega na tym, że 4 osoby z gra. py trzymają portrety sławnych ludzi, ale nie tych, które wcześniej wybrali (np, z listy podanej przez nauczyciela). Pozostali uczestnicy muszą przy pomocy za-dawanych pytań i uzyskiwanych odpowiedzi odgadnąć, kto jest jaką postacią Zamiast „w sławnych ludzi”, można się bawić „w znaki zodiaku, miasta, meble* itp., w zależności od poziomu zaawansowania i zasobu słownictwa.

1.4.    Opowiadanie treści obrazka

Jeden student (lub para) opowiada, co widzi na obrazku. Reszta nie zna jego treści.

1.5.    Relacjonowanie wydarzeń z nagrania wideo osobom, którego nie widziały

1.6.    Wnioskowanie z obrazka

Student wymyśla (opowiada, relacjonuje) to, czego obrazek n i e przedstawia, np. co było przedtem i co będzie potem. Reszta grupy też widzi ten obrazek. To ćwiczenie znakomicie nadaje się do pracy w parach lub małych grupkach. Można też zacząć od wnioskowania w parach, a następnie powtórzyć to samo w czwórkach. Utrudnieniem, ale i urozmaiceniem takiego ćwiczenia jest polecenie wypracowania jednej wspólnej wersji, co pobudza do ożywionej rozmowy.

1.7. Wyszukiwanie różnic na dwóch obrazkach Ten typ ćwiczenia ma kilka postaci, np.

« pojedynczy uczniowie mają znaleźć szczegóły, którymi różnią się obrazki i zrelacjonować głośno swoje spostrzeżenia (monolog);

Mówienie

179

♦    uczniowie mają znaleźć szczegóły, którymi różnią się obrazki i zrelacjonować swoje spostrzeżenia w parach;

*    dwie osoby otrzymują podobne zdjęcia, ale każda widzi tylko swoje; przy pomocy pytań i odpowiedzi (wyjaśnień) lub opisywania dochodzą do tego, czym te fotografie się różnią, a na końcu porównują, pokazując je sobie.

1.8.    Historyjka obrazkowa

Materiał stanowią komiksy lub historyjki składające się z 6-8 obrazków:

*    student wymyśla i opowiada historyjkę całej grupie lub koledze, który z kolei opowiada mu swoją wersję;

« w trudniejszej wersji można usunąć 1 lub 2 obrazki (z początku, środka lub końca) i student ma sam wymyślić brakujące zdarzenia.

Historyjka,obrazkowa może też stać się materiałem do zadawania pytań i udzielania odpowiedzi.

1.9.    Wypowiedź stymulowana autentycznymi przedmiotami

Mogą to być bilety do muzeum, teatralne lub lotnicze (bilety stanowić tu będą przedmiot, a nie reprezentować słowo pisane), kamyk, moneta, łańcuszek, zasuszony kwiatek itp. Wylosowany lub przydzielony przez nauczyciela przedmiot ma stać się punktem wyjścia do wypowiedzi monologowej lub dialogowej. Student ma:

❖    opowiedzieć o tym, jak stał się właścicielem danego przedmiotu;

❖    zrelacjonować wydarzenie kulturalne, z którego zostawił sobie na pamiątkę bilet;

•> przedstawić osobę, z którą kojarzy mu się dany przedmiot.

1.10.    „Domino obrazkowe”

Ćwiczenie to polega na tym, że czteroosobowa grupa otrzymuje 20 kart z obrazkami (ilustracjami, fotografiami) przedmiotów, ludzi, zwierząt, czynności itp. Zadaniem grupy jest snucie opowiadania, które wiąże się (czasem bardzo luźno) z obrazkami, np. ktoś kładzie kartę z rysunkiem kota i zaczyna opowiadać, jak stał się jego właścicielem. Druga osoba może położyć kartę przedstawiającą człowieka i kontynuować według fantazji: to sąsiad, który nie lubi kotów, ciocia, która marzy o kocie itp. Jeśli uczestnicy zabawy uznają, że opowiadanie danej osoby nie wiąże się z poprzednim fragmentem, kartę trzeba wycofać. Wygrywa ten, kto najszybciej pozbędzie się swoich kart.

I

I

I

I

I

I

■

I

■

)