SDC10663

II I

^gQ    ¹¹ Nauczanie i rozwijanie sprawności językowych

I nną wersją tej zabawy jest odkrywanie kart leżących grzbietami do ry przez kolejnych uczestników i snucie opowiadania w podobny, żej opisano, sposób.

2. Bodziec słowny

Typy ćwiczeń, które opierają się na bodźcu słownym, to:

2.1.    Pytania i odpowiedzi

Najczęściej nauczyciel zadaje pytania, prowokując studenta do o<ta wiedzi; mogą to wszakże być pytania zadawane sobie nawzajem przez stu. dentów w parach. Ciekawą formą tego typu jest wywiad, który polega m zadawaniu sobie wzajemnie pytań i odpowiadaniu na nie (dialog); jestto i odgrywanie ról uprzednio wyznaczonych, tj. dziennikarza i osoby, zhj. rą się przeprowadza wywiad.

2.2.    Odgrywanie ról na podstawie otrzymanej instrukcji Ćwiczenie to jest dość trudne do przygotowania, ponieważ nauczycie)

musi sporządzić szczegółowy scenariusz i zadbać o bardzo klarowne in. strukcje, ale powoduje ożywioną i spontaniczną rozmowę. Polega na tytn, ze w kilkuosobowej grupie każdy ma określone zadanie i działa zgodnie z instrukcją, lecz nie wie, jakie zadania mają inni uczestnicy rozmowy (p#. lilog). Może to być np. rozmowa rodzinna na temat wakacji - każdymi swoje plany, jednak ktoś musi pójść na kompromis. Zaczyna się od tego, żc jedna osoba składa propozycję, a pozostali jej nie akceptują, bo maj) inne plany. To ciekawe zadanie wprowadzające do dyskusji; ćwiczy per-swazję, wyrażanie opinii, argumentowanie itp.

2.3.    Symulacja sytuacyjna¹¹:

♦ jedna z wersji ćwiczenia tego typu polega na odgrywaniu ról, ak w sytuacjach wymagających przemieszczania się w sali; to np. syto- I acje na ulicy (student podchodzi do kolejnych przechodniów i pyta o drogę lub miejsce, którego szuka, a ci - mając przydzielone role - odpowiadają zgodnie z instrukcjami;

8 wersja trudniejsza, ale dość zabawna, opiera się na wtrącaniu zdać do konwersacji 1 polega na tym, że w dwójkach lub małych grupkach prowadzi się rozmowę typową przy przypadkowym spotkanie

| Zarówno wywiad (swobodny, nie ustrukturyzowany), odgrywanie ról, jak i synu-tacja sytuacji stanowią wdrażanie uczących się do komunikacji naturalnej, nie przebtep* jącej według scenariusza, opierającej się w dużym stopniu na improwizacji.

Mówienie

na ulicy; każdy uczestnik rozmowy ma za zadanie tak nią sterować, aby móc wtrącić jedno lub dwa zdania, które wcześniej dosi.il zapisane na karteczce typu: ,Moja siostra ma ziarnami rffef’, „Rurrl u*»-ruj zaprosił nas na placki ziemniaczane".

2.4.    Rozmowa telefoniczna

To ćwiczenie, które w dużej mierze polega na zadawaniu pytań i udzielaniu odpowiedzi na nie, ale jego forma jest tez bardzo zbliżona do komunikacji naturalnej, gdzie występują redundancje, szum, język potoczny, domysł językowy, przerywanie wypowiedzi (swojej i cudzej) itp. Cwi-cienic to jest trudne, bo rozmówcy nie powinni się widzieć (mogą siedzieć tyłem do siebie), ale bardzo przydatne w procesie nauczania. Rozmowy telefoniczne mogą być prowadzone w sprawie ogłoszeń czy zaża-Icń. można przez telefon składać życzenia, zapraszać lub przepraszać, ale mogą tez przypominać prywatne rozmowy wjęzyku ojczystym.

2.5.    Wypowiedź monologowa według narzuconego planu Nauczyciel podaje nie tylko temat, ale plan (schemat) wypowiedzi, np.

charakteryzowanie postaci: wygląd, cechy charakteru, zainteresowania itd

2.6.    Wypowiedź monologowa planowana przez mówcę Może to być:

♦    interpretacja tekstu albo czyjejś wypowiedzi;

♦    wyrażanie opinii na temat wydarzeń, artykułów prasowych itp.;

♦    recenzja - komentarz na temat książki lub filmu (jest to bodziec częściowo obrazkowy);

♦    prezentacja, czyli wygłoszenie tekstu na zadany lub wybrany temat, np. .Historia mojej rodziny”, .Moje miasto", .System edukacji w moim kraju”, „Zawód, który podziwiam” itp. oraz wszelkie porównana

2.7. Wypowiedź stymulowana autentycznymi materiałami Mogą to być teksty pisane, np. artykuły prasowe, ogłoszenia, ulotki reklamowe, broszury oraz wszelkiego typu bilety, mapki itp. Zadaniem studenta jest.

♦    skomentowanie tekstów;

♦    opowiedzenie o tym, jak stał się właścicielem danego przedmiotu (najczęściej będzie się to wiązać z relacją z podróży lub z jakiegoś wydarzenia kulturalnego);

| uzasadnianie, które polega na tym, że w parach lub grupkach podejmuje się decyzję o wyjeździe na urlop do jednej z oferowanych