SDC11087

__jnanym przez Beminiego¹⁰. W owym czasie a niekiedy niestety i dzisiaj, celem restauracji było „podrobienie" antycznego oryginału możliwie jak najwierniej, imitacyjnie, aż do momentu, gdy interwencja stanie się naśladowcza wobec oryginału i to prawie niezauważalna. Historyczni zwolennicy tej metody uważali, że naprawianie i pełna rekonstrukcja jest regułę w przypadku rzeźb, które preferowano jako całość. Uważano, że na podstawie fragmentów oryginału trudno było docenić i wskrzesić dawną sztukę.

Charakterystyczne, choć skrajnie odmienne, przykłady traktowania antycznych marmurów i różnych dróg postępowania konserwatorskiego z nimi można prześledzić na podstawie losów rzeźb z wyspy Egina i z Partenonu. Marmury z wyspy Egina, pochodzące z świątyń Ateny zakupionych przez króla Bawarii poddano w Monachium restauracji zgodnie z wymogami zabiegów restauro integratioo. Wykonywał je Bertel Thorvaldsen dobierając identyczne marmury do uzupełnień i zacierając granicę między oryginałem a uzupełnieniem poprzez wspólne wypolerowanie całośd. Obecnie oceniamy je jako objaw neoklasycys-tycznej estetyki. Natomiast marmury Akropolu wywiezione przez lorda

* S. Bergelone Langle, Polania surmunding Ihe Ratonllon Punling mi Scutpturr: i Sliorl Hutory, „Zeitschri/ł fflr Kunsttechnologie urid Kotumicrung", 15, 2001. H I 1.7-25.

29