S17

116 Jak realizować nową relację

Jednak wyłącznie do dzieci należy poznawanie i doświadczanie tego obszaru życia. Jeżeli zwrócą się do nas, zechcą óf coś zapytać lub coś zobaczyć, zareagujemy zgodnie z naszymi możliwościami i chęciami. Nie ma tu żadnych reguł określa jących co jest dobre, a co złe.

Nasze współistnienie zależy od tego jacy jesteśmy, od na-.^: szych uczuć, lęków, zahamowań i swobody w danym momencie. Seksualność naszych dzieci jest jednym z wielu aspektów; naszej relacji i otwieramy się na nią tak samo, jak na inne obszary.

Nasze dzieci wiedzą już więc czym jest seksualność, por wiedzieliśmy im co to znaczy i z czym się wiąże, są uświa-i domione seksualnie i teraz będą samodzielnie doświadczać tej sfery i uczyć się> ile ona dla nich znaczy. Jest częścią ich życia podobnie jak bieganie, śmiech czy śpiew. Seksualność jest czymś całkowicie naturalnym dla dzieci, o ile my, dorośli, nie robimy z niej dramatu. I podobnie jak wszystkie inne ; sprawy związane z dziećmi stanowi element naszego współistnienia: porusza nas, a my możemy wyjawić uczucia, jakiej w nas budzi i rozmawiać o nich.

Sprawa staje się trudniejsza, kiedy dzieci chcą nie tylko; się czegoś dowiedzieć, lecz również coś zrobić. Jak zawsze wszystko zależy od kształtu naszej relacji. Nie ma żadnych! gotowych rozwiązań, które moglibyśmy zastosować w takiejj sytuacji. Nasza reakcja zależy od zaufania, jakie mamy do f

siebie i do dzieci.

Normy, które przyswoiliśmy sobie jako dzieci, są pełne nieufności, lęków, zahamowań i deformacji. Z pewnością usłyszymy wewnętrzny głos: ,>Tak nie wolno!" i „Powinieneś się wstydzić!". Kiedy odzywają się w nas stare uczucia możemy powiedzieć o nich dzieciom i wyjaśnić im, że natrafiliśmy w sobie na granice, które choć wcale się nam nie podobają, to jednak istnieją i są dla nas nieprzekraczalne.

Bardzo trudno jest wyjaśnić dzieciom nasze zahamowania nie przekazując im ich jednocześnie. Gdy jednak zaufamy dzieciom, będziemy mogli opowiedzieć im, co się z nami dzieje i dlaczego czujemy się źle, kiedy robią pewne rzeczy w naszej obecności. Możemy poinformować je również, że inni dorośli mogą reagować agresywnie, jeśli będą tak otwarcie demonstrować przy nich swoją seksualność.

A jeśli nasze dorastające dziecko będzie miało ze swoją przyjaciółką bądź przyjacielem dziecko? Jeżeli skutkiem samo-

i    A ort

■

dzielnego decydowania o swoim zachowaniu seksualnym będą narodziny^ nowego dziecka? Ja osobiście podjąłem decyzję, że podobnie, jak wspieram moje dzieci w innych sprawach, pomogę im, jeśli zdecydują się mieć swoje dzieci. Będę wspierał je finansowo i chronił_przed lamentującym i pełnym oburzenia światem dorosłych^Poza tym dziecko moich dzieci byłoby w pełni akceptowane przez to samo społeczeństwo, gdyby urodziło się kilka lat później. Nie - jeśli rodzice mają 14 lat, tak gdy ukończyli 16 lub 18; takie arbitralne ustalanie przedziałów wiekowych nie jest przekonywującym argumentem.i

A jeśli dzieci współżyją seksualnie nie tylko z rówieśnikami, lecz stają się atrakcyjne także dla dorosłych? Nowa relacja nie odrzuca żadnej sytuacji, w której dziecko traktowane lost jako „obiekt", również jako „obiekt pożądań seksualnych", /.yjemy w równoprawnej i przyjacielskiej relacji z dziećmi i leżeli w ramach tej relacji pojawi się bliskość seksualna pełna wzajemnego szacunku, nikogo nie raniąca i nie wykorzystująca, nie widzę żadnego problemu (inną kwestią są tu zagadnienia prawne). Jeżeli jednak dorośli namawiają bądź przymuszają dzieci do kontaktów seksualnych, to wątpliwe jest, by respektowali oni suwerenność dzieci. Stwarzają pewne pozory, zeby móc „legalnie" wykorzystywać dzieci do swoich celów.

Podsumowując:| sądzę, że powinniśmy bronić prawa dzieci do realizowania swojej seksualności zgodnie z ich własnymi decyzjami. Ponieważ mieszkamy razem z nimi, nasze nowe nastawienie będzie oddziaływać również na nasze wspólne, codzienne życie. Nowa relacja nie wyklucza żadnego z obszarów istnienia, a seksualność jest nieodłączną częścią nas i sposób w jaki ją traktujemy wpływa na nasze współistnienie z dziećmi. Nadrzędne normy i „ogólnie uznane" zasady są elementami gry góra-dół, natomiast my, suwerenni dorośli i dzieci, odnajdujemy w naszej wzajemnej relacji własne granice i uczymy się, jak być ze sobą w sposób pełen szacunku i nienaruszający cudzych granic. W nowym współistnieniu seksualność nie staje się ani dramatem, ani też tragedią. Od nas zależy czy doświadczymy jej jako radości i szczęścia.

Choroba

Czy podczas choroby dziecka nasze wzajemne stosunki układają się inaczej niż w relacji starego typu? Właściwie nie, z jednym wyjątkiem. Chodzi o sytuację, w której podejście dorosłych, rodziców, a czasem i lekarza do choroby różni się