skanowanie0051 (23)

54 Rozd/iał 2. Interpretacja: jak skonstruować zdarzenie krytyczne początku był szczegółowy i systematyczny. Właściwości te powstają i umacniają się w miarę postępów nad arkuszem. Niewiele zdarzeń krytycznych ma od razu postać ostateczną; podobnie jak dzienniki, zdarzenia nie mają zakończenia i poddaje sic je ciągłym przeróbkom. W praktyce wiele wpisów raczej mówi o tym, co sic zdarzyło, niż przedstawia zdarzenie krytyczne, po prostu dlatego, żc proces myślenia krytycznego o zdarzeniu przebiega znacznie wolniej i trudniej od procesu jego opisywania. Szczegółowość opisu jest potrzebna dlatego właśnie, żc myślenie krytyczne przebiega skuteczniej, jeśli zdarzenie zostało opisane szczegółowo i precyzyjnie.

Kwestię systematyczności podejmujemy w rozdziale poświeconym strukturze arkusza zdarzenia krytycznego. O szczegółach powiedzmy jeszcze, że w zdarzeniu krytycznym można je ujmować na dwa sposoby: przenosząc uwagę z jednego na drugi lub stosując „obiektyw ze zmienną ogniskową”. Pierwszy polega na skupianiu się na kolejnych szczegółach, dzięki czemu wyraźniejszy staje *ię cały obraz, drugi — na oddalaniu się od obrazu (wtedy widzimy większy jego fragment, ale mniej dokładnie) lub zbliżaniu się do obrazu (wtedy dostrzegamy wyraźnie mniejszy fragment obrazu). Im lepiej uda się nam połączyć oba podejścia, tym pełniejszy będzie ostateczny obraz zjawiska. Zauważmy, że w interpretacji zdarzenia, kiedy to Marysia podniosła rękę, oddalenie się od obrazu, by móc ujrzeć szerszy kontekst, pozwoliło przeistoczyć zdarzenie w krytyczne. Potrzebujemy jednak więcej szczegółów, by uwiarygodnić interpretację, według której wszystkie d/ieci w tej klasie muszą prosić o pozwolenie, kiedy chcą zatemperować ołówek. W tym celu musimy zmniejszyć dystans od obraz.u, żeby zobaczyć inne szczegóły, jak na przykład ten, żc nic tylko Marysia musi prosić o pozwolenie; mogłoby bowiem być tak, że Marysia zawsze rozrabia, więc tylko jej nauczycielka kazała za każdym razem uzgadniać, co wolno.

Zalety rozwijania szczegółu dobrze pokazuje następujący opis zdarzenia: Zdarzenie 10. Klasa - pracownia

Delamont twierdzi, żc powiązanie przedmiotu z pomieszczeniem i ustalone miejsce przebywania nauczyciela wpływają na to, jak uczniowie oceniają swoich nauczycieli. Porównała dwie nauczycielki łaciny i uznała, że ponieważ jedna z nich nieustannie przenosi się w szkole z miejsca na miejsce, przez większość czasu nie przebywa w jednym określonym pomieszczeniu, to zapewne jest to osoba niezorganizowana i nie na trwałe związana z ciałem pedagogicznym szkoły. Stwierdziłem, żc w większości szkół w Zachodniej Australii, zwłaszcza w liceach, od nauczycieli przedmiotów nie wymagających specjalnego wyposażenia nie oczekuje się. żc będą związani z jednym pomieszczeniem, ale raczej że będą się przenosić z klasy do klasy, żadnej nie traktując jako bazy. Często stanowi to utrudnienie dla uczniów, a co ważniejsze — dla początkujących nauczycieli, którzy czują się zdezorientowani.