skanuj0001 (597)

9. Planowanie rozwoju turystyki i marketing turystyczny

9.1. POLITYKA TURYSTYCZNA

Turystyka może stać się istotnym źródłem dochodów i jednocześnie nie przynosić negatywnych następstw społeczno-kulturowych i przyrodniczych, jeśli będzie przedmiotem polityki społeczno-gospodarczej i planowania przestrzennego, podobnie jak inne działy gospodarki i sfery życia społecznego. Jednocześnie wyjazdy turystyczno-rekreacyjne są coraz powszechniejsze, co sprawia, że turystyka staje się istotnym zjawiskiem społeczno-kulturowym i gospodarczym. Coraz więcej państw prowadzi więc działania, które można określić mianem polityki turystycznej. Zdaniem W.W. Gaworeckiego [1998, 110-111] politykę turystyczną można rozumieć jako działalność polegającą na „poszukiwaniu optymalnego zaspokojenia turystycznych potrzeb społeczeństwa, racjonalnym wykorzystaniu zasobów pracy i kapitału w sferze gospodarki turystycznej, z poszanowaniem środowiska przyrodniczego, na kształtowaniu optymalnych z punktu widzenia funkcji turystyki rozmiarów i struktury ruchu turystycznego, na zastosowaniu praw ekonomicznych w sferze gospodarki turystycznej oraz na koordynowaniu rozwoju turystyki, z uwzględnieniem jej funkcji i różnorodnych związków z innymi sferami życia kraju”. Tak rozumiana polityka turystyczna może być realizowana przez różne podmioty. Na poziomie globalnym międzynarodową politykę turystyczną prowadzą przede wszystkim Światowa Organizacja Turystyczna, afiliowana przy Organizacji Narodów Zjednoczonych, jak również Komitet do Spraw Turystyki Unii Europejskiej. Do ich zadań należy m.in. koordynowanie współpracy międzynarodowej w zakresie turystyki, zbieranie informacji statystycznych na temat turystyki, prowadzenie działalności szkoleniowej i wydawniczej, wspieranie finansowe programów związanych z turystyką (ta forma działalności dotyczy głównie Komitetu do Spraw Turystyki Unii Europejskiej).

Większość państw prowadzi własną, krajową politykę turystyczną, która na ogół jest pomyślana tak, aby wspierać rozwój sektora turystycznego oraz promować dany kraj na zewnątrz. Poza nielicznymi wyjątkami (np. do końca lat siedemdziesiątych tak było w Chińskiej Republice Ludowej, a wcześniej w Związku Radzieckim), nawet państwa o totalitarnym systemie sprawowania władzy (przykładem może być Birma, inaczej Myanmar) starają się prowadzić politykę sprzyjającą rozwojowi turystyki, głównie z powodu korzyści gospodarczych, jakie ona