37998 skanuj0002 (621)

234 9. Planowanie rozwoju turystyki i marketing turystyczny

przynosi. Dotyczy to oczywiście zagranicznej turystyki przyjazdowej, natomiast nie musi oznaczać stwarzania sprzyjających warunków dla turystyki krajowej lub zagranicznej turystyki wyjazdowej.

Szczególnie istotne miejsce w ramach polityki turystycznej zorientowanej na przyjmowanie turystów zajmuje regionalna polityka turystyczna, gdyż zawyczaj właśnie na tym szczeblu władzy zapadają konkretne decyzje dotyczące budowy większych obiektów turystycznych, określania granic obszarów chronionych, rozbudowy infrastruktury technicznej itp. Duże znaczenie, zwłaszcza w państwach o ustroju demokratycznym, ma również lokalna polityka turystyczna, gdyż właśnie od niej często zależy, jaki będzie stosunek ludności miejscowej do turystów, jak będzie się kształtować informacja turystyczna, czy będą sprzyjające warunki do działalności małych przedsiębiorstw zajmujących się obsługą ruchu turystycznego (które grają bardzo istotną rolę na rynku usług turystycznych) itp.

Zupełnie osobną kwestią jest polityka turystyczna prowadzona przez różnego rodzaju organizacje gospodarcze i instytucje społeczne o charakterze pozarządowym, takie jak izby gospodarcze, stowarzyszenia hotelarzy, restauratorów i właścicieli biur podróży, stowarzyszenia kulturalne i sportowe itp. Tego typu organizacje mogą działać zarówno na poziomie międzynarodowym (np. aktywny w dziedzinie propagowania ekoturystyki World Wildlife Found), jak i krajowym (np. Polska Izba Turystyki), regionalnym oraz lokalnym (np. Warszawska Izba Turystyki, działająca w Kotlinie Kłodzkiej organizacja pod nazwą Konsorcjum Turystyczna Szóstka). Na ogół ich działalność polega na tworzeniu lobbingu na rzecz przyjmowania przez władze państwowe konkretnych rozwiązań prawnych sprzyjających szeroko rozumianej turystyce (z uwzględnieniem przede wszystkim interesów danej organizacji).

Z powyższego wynika, że polityka turystyczna jest integralną częścią polityki społeczno-gospodarczej i powinna być prowadzona na każdym poziomie funkcjonowania władzy publicznej [Hall 1998].

Z tego też względu we wrześniu 1994 r. rząd Rzeczpospolitej Polskiej przyjął Założenia rozwoju gospodarki turystycznej, w którym to dokumencie określono założenia strategii rozwoju turystyki w Polsce do 2004 r. Zgodnie z nim 46% powierzchni Polski ma znaczące walory turystyczno-wypoczynkowe, a około 1/3 gmin ma dobre warunki do rozwoju turystyki [Założenia rozwoju gospodarki... 1994, 10]. Według autorów cytowanego dokumentu głównymi „czynnikami sprzyjającymi rozwojowi gospodarki turystycznej powinny nadal być:

1)    tranzytowe położenie kraju w Europie,

2)    stały wzrost dostępności transportowej do Polski i regionów turystycznych,

3)    różnorodność produktu turystycznego wraz ze zdolnością do szybkiej reakcji na potrzeby rynku,

4)    rozwinięta sieć biur podróży oraz hoteli i obiektów turystycznych,

5)    zdolność adaptacyjna do wymogów i standardów europejskich,