skanuj0031 (102)

ostawy dorosłych wobec dzieci z FAS

Rozpocznijmy od postaw, które nie sprzyjają rozwojowi dziecka, nie budzą jego ikrytego potencjału. One właśnie powodują, że dziecko mające swoje problemy, spra-via wrażenie „gorszego, słabszego” niż jest w rzeczywistości. Z takimi postawami spo-ykamy się we wszystkich grupach dorosłych stykających się bezpośrednio z dzieckiem. Aogą to być postawy nauczyciela, ale także rodzica, w przypadku gdy świadczona ponoć oparta jest na nadziei, czy wypływa z osobowości dorosłego, a nie z potrzeb dziec-ca i jego możliwości. Dzieci, nawet jeżeli nie potrafią tego powiedzieć, intuicyjnie czują potrafią odczytać postawę dorosłych. I w zależności od tego później się zachowują, eżeli czują się odtrącane, nieakceptowane to na pewno nie zrobią niczego, co będzie emu dorosłemu dostarczało jakichś przyjemności. Nie będą chciały z nim współpracować.

Spotykamy także postawę koncentracji na zadaniu i nie zauważania problemów łziecka. W swojej pracy spotykam się z takimi osobami, które są bardzo nastawione na nadanie i nie widzą, że dziecko jest zmęczone, że źle się czuje, że to dziecko chce coś Dowiedzieć albo ma ochotę zrobić coś po swojemu. „Ma wykonać zadanie od 11.15 io 11.45 i obojętnie, co by się działo, to ja „zmuszę” dziecko, aby to zadanie wykona-o”. I znowu dużo energii, cierpienia dziecka i wysiłku, ale bez oczekiwanych efektów, fo są postawy które zagrażają rozwojowi dziecka. Oczywistym jest, że nie są to postawy wybierane świadomie, a dorosły chce pomóc dziecku. W przypadku FAS to on (dorosły) jest zewnętrznym mózgiem dziecka, tym który „ciągnie” rozwój, natomiast takie Dostawy - jak wyżej - nie wspierają w rozwoju, a trzymają w miejscu, czasami wręcz :ofają. Lista nie wspierających rozwoju dziecka postaw dorosłych jest oczywiście o wie-e dłuższa. Inne możliwe to:

•    koncentracja na zadaniach, nie zauważanie problemów dziecka;

•    wymagania nieadekwatne do możliwości dziecka (nadmierne lub zbyt niskie wymagania) ;

•    niedostosowanie tempa pomocy do tempa rozwoju;

•    wzbudzanie poczucia winy za nie spełnianie oczekiwań dorosłych;

•    odtrącenie dziecka.

Oprócz świadomości swoich postaw, dorosły chcący wspierać rozwój dziecka z szansą na sukces, winien być świadomy swojej decyzji, tzn. przed jej podjęciem uczciwie odpowiedzieć sobie na kilka pytań, np.:

„Czy potrafię zaakceptować inność dziecka, jego zaburzony rozwój?”

Dziecko potrzebuje pomocy, ale różni się ono od swoich rówieśników w większości obszarów funkcjonowania - inaczej spostrzega świat, inaczej nabywa umiejętności, inaczej wyglądają jego relacje społeczne. A jak jest w rzeczywistości? Najczęściej szczegół-