skanuj0041 (74)

Prasubstancja - substancja wyjściowa pochodzenia mineralnego lub syntetycznego, z której otrzymuje się lek homeopatyczny.

IV. PODSTAWOWE ZASADY HOMEOPATII

1. Zasada podobieństwa - „similia similibus curantur "

1. Zasada najmniejszej dawki - „dosis minima”

3.    Zasada jeden środek leczniczy - „unitas remedia”

4.    Zasada potencjonowania - „dynamisatio”

5.    Zasada sprawdzania

6.    Zasada kierunku leczenia

7.    Powtórne podanie leku

Zasada podobieństwa -,,similia similibus curantur”

Zasada oznacza, że to, co lek wywołuje - w sensie objawów i oznak - może także leczyć. Jest to podstawowa zasada homeopatii, od której pochodzi nazwa. Aby lek był skuteczny musi pasować do całości objawów i oznak obserwowanych u chorego w możliwie największym stopniu. Im bliższe jest podobieństwo objawów i obrazu leku, tym leczenie jest skuteczniejsze.

Zasada dawki minimalnej - „dosis minissima"

Wiele substancji, których homeopatycznie używał Hahnemann, było znanymi truciznami, więc nie mogły być podawane chorym w dużych dawkach. Dlatego poszukiwało się dawki, stale rozcieńczając lek, która ciągle będzie skuteczna bez wywoływania działań niepożądanych.

Zasada jeden środek leczniczy - „unitas remedia”

Jest ona zgodna z zasadą leczenia podobieństwami. Lekarz homeopata próbuje dopasować obraz chorego do obrazu najbardziej podobnego leku. W przypadku ostrych urazów może się okazać konieczne zastosowanie dwóch lub więcej leków, ale klasyczna homeopatia polega na podawaniu pojedynczych leków, a nie ich mieszanin. Mieszanki mogą bowiem działać odmiennie niż poszczególne składniki. Ponadto tzw. kompleksy homeopatyczne nie są w ujęciu klasycznej homeopatii lekami homeopatycznymi,

ponieważ zawierają w swoim składzie mieszankę substancji leczniczych, zazwyczaj w niskich potencjach, a więc dopasowanych do najczęściej występujących objawów różnych chorób. Nie są natomiast dobierane indywidualnie do obrazu choroby konkretnego pacjenta.

Zasada wskazuje, że w jednym czasie, dla jednego chorego można podać tylko jeden prosty środek leczniczy dobrany według zasady podobieństwa.

Zasada potencjonowania - „dynamisatio”

Aby substancja stała się homeopatycznym środkiem leczniczym, należy ją wcześniej zamienić w czynny energetycznie odpowiednik. Ku swemu zdziwieniu Hahnemann wykrył, że leki w ten sposób przygotowane często były silniejsze w działaniu niż substancje macierzyste. Była to obserwacja czysto empiryczna. Co więcej, leki rozcieńczane bez wytrząsania nie wykazywały silniejszego działania. Hahnemann nazwał więc rozcieńczanie i wytrząsanie roztworów „potencjalizacją", gdyż proces ten zwiększał potencję leków. Wraz z potencją wzrastała również moc otrzymywanych leków.

Zasada sprawdzania

Jest sposobem tworzenia obrazu każdego leku. Lek podaje się w różnych potencjach grupom zdrowych ochotników przez pewien czas. Badani zapisują wszystkie oznaki i objawy, które się u nich pojawią zmiany nastroju i wszelkie inne spostrzeżenia. Pod koniec badań zbiera się wszystkie notatki i porównuje je zwracając uwagę na te działania, które wystąpiły u największej ilości badanych. Informacje uzyskane z takiej próby uzupełnia się znanymi działaniami toksycznymi badanego leku, które mogły być zanotowane w przypadku zatrucia (przypadkowego lub zamierzonego), oraz objawami i oznakami, których nie zauważyli badani ochotnicy, ale które nagle ustąpiły u chorych leczonych badanym lekiem.

Zasada kierunku leczenia

Zasada ogłoszona przez Con.itantine'a Heringa (1800-1880), ucznia Hahnemanna, ma praktyczne zastosowanie przy podejmowaniu decyzji, jaki ma być przebieg leczenia. Hering twierdził, że leczenie powinno się zaczynać od góry ku dołowi - od głowy i górnych części ciała do dołu - ku stopom; od wewnątrz w kierunku na zewnątrz - od narządów wewnętrznych do stawów lub skóry; od ważniejszych narządów w kierunku mniej ważnych -od wątroby serca lub płuc do stawów lub skóry; od chwili obecnej do cofania się w czasie — cofania się w historię choroby.

80