skanuj0047 (59)

Praca z dziećmi z FAS - podstawowe założenia

Rozwój cywilizacyjny doprowadził do nierównoważności bodźców. Większość bodźców adresowanych do dzieci (i nie tylko do nich) to bodźce wzorkowe i słuchowe, a więc zmysłami zaangażowanymi w proces zbierania informacji ze świata są: wzrok i słuch. Podczas, gdy każdy wie, iż posiada także inne zmysły, poprzez które doświadcza rzeczywistości. To dzięki stymulacji wielozmysłowej mózg otrzymuje informacje ze wszystkich zmysłów i integruje je z wcześniejszymi doświadczeniami. To zmysły „karmią” mózg informacjami z otoczenia, a im tych informacji więcej, im większa ich różnorodność (docierają do mózgu różnymi kanałami równocześnie), tym łatwiej i trwalej je zapamiętujemy. Brak lub niski poziom stymulacji hamuje uczenie się (sytuacja wygląda inaczej, gdy bodźców jest zbyt dużo). Dziecku należy więc dostarczać bodźców zmysłowych różnego rodzaju: wzrokowych i słuchowych, ale także dotykowych, czuciowych, smakowych, węchowych. Dzieci, które nie otrzymują wystarczającej ilości różnorodnych bodźców, nie rozwijają się prawidłowo. Komórki nerwowe ich mózgu są bezczynne.

Dzieci z FAS ze względu na swoją specyfikę, wymagają nauczania polisensorycznego. Nauczanie oparte jedynie na wykorzystywaniu tylko zmysłu wzroku i duchu jest w ich przypadku nauczaniem nie trafionym. One muszą dotykać, manipulować, zmieniać pozycje ciała itp. Tylko w ten sposób zwiększamy szanse na osiąganie sukcesów odzwierciedlających ich potencjalne możliwości.

Budzenie motywacji wewnętrznej

Rozwój człowieka to przechodzenie ód motywacji zewnętrznej w działaniu do motywacji wewnętrznej. Rodzaj motywacji decyduje o efektach działania, ich trwałości, a także informuje o stopniu dojrzałości osoby. Dzieci początkowo mają niewielkie pole działania motywowane wewnętrznie, jednak w miarę rozwoju to pole śię powiększa.

—i ii i _r.... ji. ._:j.i j... 11.11 !^|. .1.1.1. i^u,iiB.ippwi,ii. .. —^—

U dzieci z FAS jest jednak inaczej - one bez pomocy z zewnątrz nie są w stanie samodzielnie „dochodzić” do motywacji wewnętrznej. A osiągnięcie tego etapu jest ważne ze względu na to, że motywacja wewnętrzna łączy się z braniem odpowiedzialności za swoje postępowanie. Mając to na uwadze w procesie pomocy należy więc dążyć do tego, by dziecko z FAS stawało się współodpowiedzialne za jej efekt, pomimo że nie jest odpowiedzialne za swój problem.

Pamiętaj o problemach z przywiązaniem

Dzieci z FAS - ze względu na swoją historię rodzinną lub ograniczenia wynikające z zaburzenia - bardzo często mają pozabezpieczne wzorce przywiązania, które rzutują na relacje z innymi ludźmi, a więc także na relacje z osobą pomagającą. Dorosły nie powinien więc oczekiwać liniowegogbudowania bliskiej relacji. Reakcje dzieci z FAS