skanuj0069 (37)

146

odrzucenia, marginalizowania, jak w przypadku żydowskich korzeni. Niejednokrotnie bohaterki uwikłane są w skomplikowane sieci powiązań miłosnych, a dopiero zaistnienie w trójkącie (miłości z inną - czasem starszą - kobietą lub mężczyzną), umożliwia im rozpoznanie własnych preferencji seksualnych.

Fabularna twórczość Lei Pool silnie nacechowana jest dokumentalnymi doświadczeniami artystki, nie stroniącej od prób eksperymentowania w zakresie wypowiedzi kinowej. Stąd operowanie zdjęciami wideo, specyficzny tryb narracji subiektywnej, czy choćby odwołania do dorobku kina lat 60. Czy wypracowała ona swoistą ecriture feminine? W Zagubionych, określonych jako lesbijska wersja Romea i Julii¹⁰, reżyserka odwołuje się do klasycznych tekstów kultury po to, by poddać je de-konstrukcji, przez umieszczenie w nowym, nieoczekiwanym kontekście. Analizowane na lekcjach postaci z dramatów Williama Szekspira, nieoczekiwanie zaczynają żyć także w umysłach dziewcząt, a wypowiedzi szekspirowskich bohaterek stanowią dla nich komentarz, a niejednokrotnie popychają je do działania. Jak słowa Lady Makbet, by „wyzuć z płci swojej", „przeistoczyć w żółć mleko moje", w których Paulie odnajduje zbawczą wskazówkę, by postawić siebie poza własną płcią, stłumić tradycyjnie pojmowaną „kobiecość", po czym na nowo odkryć w sobie jej pokłady.

Lost and Delińous, tak brzmiący tytuł oryginalny wprowadza również — oprócz zagubienia - możliwość innego odczytania. Delirium to majaczenie, bredzenie, a zatem „język" subiektywny, zrozumiały tylko przez mówiącego, tym samym narażony na powrót do idiolektu. W jednej z początkowych sekwencji filmu, na lekcji matematyki dziewczęta wszczynają awanturę. Nauczycielka zarzuca nie uważającej Tory, że „papla", na co Paulie wybucha, stwierdzając, iż „uważa to słowo za obraźli-we, typowo męskie określenie ubliżające kobietom!" - jest to chyba jedyna tak jawna manifestacja feministycznej postawy w tym filmie. Jednak dla Irigaray to właśnie majaczenie (uwarunkowane melancholią i psychozą) mogłoby stanowić podstawę języka kobiet, wyłamującego się z języka męskiego, a jednocześnie dającego możliwość komunikowania^{1 2}. Jakkolwiek by nie traktować kina Pool - jako feministycznego czy też nie - nie sposób jednak odmówić reżyserce istotnego wkładu w próbę wypracowania własnego, kobiecego sposobu wyrażania oraz trafnego zaznaczania w swych filmach problematyki i tematów z pewnością sytuujących się w dyskursie feministycznym.

Filmografia (filmy fabularne)

I ^c)80 Strass cafe

1984 La femme de Ihótel (Kobieta z hotelu)

1986 Annę Trister

1988 A corps perdu (Na oślep)

1990    Hotel Chronicles

1991    La demoiselle sauoage (Dzika kobieta)

1994 Moupements du desir (Porywy namiętności) 1998 Emporte-moi (Uwolnij mnie)

2001 Zagubione (Lost and Delirious)

1

¹⁰    Naomi Pfefferman, Lost No Morę, http://www.iewishiournal.com/.

2

   Por. Lechte, s. 284.