SNC00484

mkowaiiK* przybiera formę monologu, nigdy nic jest do końca czystym k_0n, kowaniem jednokierunkowym, druga strona bowiem manifestuje swoje _e ^Uni‘ i myśli. np. irytację, znudzenie, złość, fascynację, etc., za pomocą sygnałów ** werbalnych-

(5)    Zawartość komunikowania interpersonalnego analizuje się w trzech poziom^, (stycznym. instrumentalnym i afektywnym. Poziom fatyczny sprowadza njT? swobodnej rozmowy prowadzonej z reguły na nieistotne tematy przez osoby bo się znające i nie mające intencji wywierania jakiegokolwiek wpływu, instrumentalny komunikowania cechuje zainteresowanie uczestników proces osiągnięciem porozumienia w określonej sprawie, nawet wówczas, gdy ich pogją. dy i postawy różnią się zasadniczo. Intencją jednej ze stron, bądź obu, jest mody. fikacja zachowań lub postaw interlokutora. Poziom afektywny wymaga od uczestników procesu komunikowania głębszej znajomości, a nawet zażyłości stosunków Dochodzi do niego wówczas, gdy strony komunikujące się uzewnętrzniają swoje emocje, postawy, wartości i są głęboko zaangażowane w proces komunikowany Ich celem jest wzajemne poznanie się i zrozumienie.

(6)    W komunikowaniu interpersonalnym występuje specyficzna, charakterystyczna dla tego sposobu porozumiewania sieć relacji komunikacyjnych. Mogą one mieć charakter nieformalny bądź formalny. Relacje nieformalne pojawiają się w przypadku kontaktów prywatnych - intymnych, osobistych, w których uczestniczą osoby o tej samej, równorzędnej pozycji. Ich komunikowanie ma charakter symetryczny i dotyczy partnerów, członków rodziny, grupy rówieśniczej, przyjacielskiej, etc. Styczności są luźne i niezobowiązujące. Relacje formalne są typowe dla wszelkich struktur formalnych i instytucjonalnych*, w których uczestnikom procesów komunikowania przypisane są określone role, np. szefa, przełożonego, podwładnego. Komunikowanie takie jest asymetryczne. Styczności osób komunikujących się są oficjalne, np. spotkania, zebrania, narady, posiedzenia, etc. Należy jednak podkreślić, że ci sami ludzie, w różnych sytuacjach mogą wykorzystywać różne kanały komunikacyjne, np. w stosunkach pracy — formalne, a poza nimi -nieformalne.

(7)    Przebieg procesów na poziomie interpersonalnym jest determinowany w znacznie większym stopniu niż inne sposoby komunikowania przez kontekst komunikacyjny. Poprawia on komfort lub powoduje dyskomfort uczestników procesu, może pomóc lub zaburzyć relacje komunikacyjne.

2.2.2.2. Komunikowanie masowe — pośrednie

Komunikowanie masowe to proces emisji komunikatów od nadawcy medialnego (komunikator masowy) do publiczności środków masowego przekazu za pośrednictwem mediów masowych. Zasadniczą cechą wyróżniającą ten sposób komunikowania jest występowanie między nadawcą pierwotnym A i odbiorcą B pośrednika C. Z tego powodu mówimy, że komunikowanie to ma charakter pośredni lub, że jest

«mwi    ar7^7 f«yhnif7np