35190 SNC00485

werbalnych.

74 Część I. KomunikoMMiM ipolauM

nitowanie przybiera formę monolog, nig<ly nic jest do końca czy*_ym, kowaniem jednokierunkowym. druga strona bowiem manifestuje swo‘ ^ i myśli. np. irytację, znudzenie. złość, fascynację, etc., za pomocą syg^i?®*

(5) Zawartość komunikowania interpersonalnego analizuje się w trzech poz^ fatycznym. instrumentalnym i afektywnym. Poziom fatyczny sprowadza swobodnej rozmowy prowadzonej z reguły na nieistotne tematy przez osoby bo się znające i nic mające intencji wywierania jakiegokolwiek wpływu. Pozńw, instrumentalny komunikowania cechuje zainteresowanie uczestników proce*, osiągnięciem porozumienia w określonej sprawie, nawet wówczas, gdy ich ppgL dy i postawy różnią się zasadniczo. Intencją jednej ze stron, bądź obu, jest mody fi kac ja zachowań lub postaw interlokutora. Poziom afektywny wymaga od uczest ników procesu komunikowania głębszej znajomości, a nawet zażyłości stosunków Dochodzi do niego wówczas, gdy strony komunikujące się uzewnętrzniają swoje emocje, postawy, wartości i są głęboko zaangażowane w proces komunikowania. Ich celem jest wzajemne poznanie się i zrozumienie.

(6) W komunikowaniu interpersonalnym występuje specyficzna, charakterystyczna dla tego sposobu porozumiewania sieć relacji komunikacyjnych. Mogą one mieć charakter nieformalny bądź formalny. Relacje nieformalne pojawiają się w przypadku kontaktów prywatnych — intymnych, osobistych, w których uczestniczą oso-by o tej samej, równorzędnej pozycji. Ich komunikowanie ma charakter symetryczny i dotyczy partnerów, członków rodziny, grupy rówieśniczej, przyjacielskiej, etc. Styczności są luźne i niezobowiązujące. Relacje formalne są typowe dla wszelkich struktur formalnych i instytucjonalnych*, w których uczestnikom procesów komunikowania przypisane są określone role, np. szefa, przełożonego, podwładnego. Komunikowanie takie jest asymetryczne. Styczności osób komunikujących się są oficjalne, np. spotkania, zebrania, narady, posiedzenia, etc. Należy jednak podkreślić, że ci sami ludzie, w różnych sytuacjach mogą wykorzystywać różne kanały komunikacyjne, np. w stosunkach pracy — formalne, a poza nimi-nieformalne.

(7) Przebieg procesów na poziomie interpersonalnym jest determinowany w znacznie większym stopniu niż inne sposoby komunikowania przez kontekst komunikacyjny. Poprawia on komfort lub powoduje dyskomfort uczestników procesu, może pomóc lub zaburzyć relacje komunikacyjne.

2.2.2.2. Komunikowanie masowe — pośrednie

Komunikowanie masowe to proces emisji komunikatów od nadawcy medialnego (komunikator masowy) do publiczności środków masowego przekazu za pośrednictwem mediów masowych. Zasadniczą cechą wyróżniającą ten sposób komunikowania jest występowanie między nadawcą pierwotnym A i odbiorcą B pośrednika C. Z tego powodu mówimy, że komunikowanie to ma charakter pośredni lub, że jest zapośredniczone przez techniczne środki masowego przekazu, takie jak prasa, radioi

koił

% Stijj