23

Myślałam, że nigdy nic dojcdzicmy do Mayu. Droga ciągnęła się niemiłosiernie. Wydawało mi się, że wyjechałyśmy z domu rok temu i że nic widziałam Colctte cale wieki. Ciocia Catherine dała mi pięć funtów. Czasami lubiłam sobie pofantazjować, że byłam ulubienicą cioci Catherine. Udawałam, że musi się z tym kryć, żeby nic zranić uczuć Delii. W małych miasteczkach światła uliczne były żółtawe i kiedy przymykałam oczy, robiły się pomarańczowe na brzegach.

Matka ciągle mówiła o Delii

—    Bardzo się o ciebie martwi

—    Naprawdę?

—    Oczywiście. Przed wyjazdem powiedziała mi, że często płacze nad tobą.

—    Pewnie płacze z frustracji.

—    Nic żartuj sobie ciągle, Grace. Nie pasuje to do ciebie.

—    No cóż, odziedziczyłam to po lobie.

—    Grace, dojeżdżamy do zakonu. Czy tak zamierzasz się ze mną pożegnać?

—    W porządku, już w porządku. Przepraszam. Wiem, że Delia jest naprawdę miła.

—    Cieszę się. że to przyznajesz. Twoje szczęście, że masz taką kuzynkę — orzekła, włączając kierunkowskaz w prawo i skręcając w aleję zakonną. Samochód wył na drugim biegu.

—    Chyba krótko jechałyśmy, co? — dodała przejeżdżając obok posągu Archanioła Gabriela

Trish spotkałam w drzwiach klasztoru

—    Słyszałaś już?

—    Nic! — bałam się, że coś się stało Coleue.

—    Nie słyszałaś takiej nowiny?! Panna Pole wystawia sztukę i ty dostałaś główną rolę!

—    Bez przesłuchania?

Trish skinęła.

Byłam taka podniecona, że poprowadziłam Trish do samochodu, żeby poznała moją mamę.

—    Dzień dobry, pani Jones — powiedziała Trish wyciągając rękę

—    Dzicrt dobry. — Moja matka była oziębła i przyglądała się brudnym skarpetkom Trisli.

—    Trish mówi, że dostałam główną rolę w przedstawieniu nawet bez przesłuchania.

—    Wyprostuj się. Grace. — Matka poprawiała swój kok. — 1\voja postawa jest okropna. Jestem zaskoczona, że zakonnice nic zwracają ci na to uwagi

Nic mogła się doczekać, kiedy się ode mnie uwolni.

—    Nie mam dziś czasu odwiedzić sióstr, przekaż itn moje pozdrowienia

Potem matka powiedziała Trish, że cieszy się. iż ją poznała — wygłaszając tę formułkę grzecznościową znudzonym i odległym głosem. Zdążyła też jeszcze zauważyć wystający brzuch Trish. Obrzuciła ja zatroskanym spojrzeniem i następnie spojrzała na mnie. Jakby się bała. że to jest jakiś wirus, którego ja też mogę złapać.

Niech się martwi — pomyślałam, ale kiedy odjeżdżała, poczułam ukłucie w sercu. Wiejska droga była nic oświetlona i wąska, a ona była beznadziejnym kierowcą. Zawróciła Zgrzytając skrzynią biegów. Ominęła Archanioła Gabriela i wrzuciła drugi bieg.

Kiedy weszłyśmy do sypialni świętego Józefa, Cołelle leżała w łóżku. Zaczcsywała sobie włosy na twarz.

—    Dostałaś rolę Archibalda, a Ja gram francuską służącą.

—    Też w tym jesteś?

—    No pewnie! — Colctie strząsnęła sobie włosy z twarzy.

—    A kim jest ten Arcliibald?

—    Głównym bohaterem, ale tak naprawdę jest dziewczyną przebraną za chłopaka. Cała historia jest o dziewczynach w angielskiej ®kole z internatem. Jedna z nich potrzebuje chłopaka na randkę. ^a druga przebiera się za mężczyznę. I to jesteś właśnie ty. Archi hałdzie!

—    Ale przecież, wcale nie jestem do niego podobna.

-— Najważniejsze, że panna Pole tak uważa. A ja jestem francuską ^slużącą, na miłość boską!

—    Dobrze ci minął weekend? — spytała mnie nagle Trish.

—    Było wspaniale — odparłam.

—- Mój też był cudowny! — wtrąciła się Colette.

Byłam rozczarowana, że nic powiedziała nic więcej. Myślałam,

opowie coś o Johnnym i jego nowym motorze, ale byłam zbyt

-49-