sryle w archH5

				tość charakteryzowała szczyty ozdobne nad portalami i oknami, —> naczółek, (il. 1). Tzw. szczyt syryjski to trójkątny szczyt nad trzyczęściowym architrawem, którego część środkowa jest wygięta w archiwoltę (—» archi-traw syryjski, Efez, 33, motyw powracający w —> ser-lianie). Romański szczyt trójkątny jest niemal równoboczny. Gotyckie szczyty kościołów są bardziej strome, często wypełnione rozetami i ślepymi maswerkami, dekorowane —» pinaklami i —» żabkami, wieńczone —> kwiatonami. Z północnoniemieckiego gotyku ceglanego pocho-
5	5	5	5	dzi szczyt schodkowy (il. 2), którego uskoki w północno-europejskim renesansie uległy złagodzeniu przez wprowadzenie —> obelisków* i —> wolut* (il. 3). W renesansie
6	6	6	6	i baroku występują szczyty łamane (Florencja, 228*) oraz w formie spływów (il. 3). Zob. —> fronton.
410	424	333	399	6861 szczyt z Holborn (halborn-gable) 371* [określenie nie stosowne w jęz. poi.].
800	611	865	351	6871 szczyt poprzeczny facjata*. Jego zadaniem jest przerwanie monotonności linii poziomej kalenicy dachu akcentem pionowym.
231	609	716	349	6881 szczyt schodkowy —» schodkowy układ 2, —» szczyt*.
106	339	102	350	689\| szczyt ślepy: 1) szczyt blendowy, ozdobny szczyt poprzeczny; 2) szczyt —> fasady ślepej.
404	422	689	847	690] sześcioliść -> wieloliść, 162*.
382	56	306	521	6911 szew: 1) —> sklepienie 2*; 2) —> kanelowanie.
721	222	699		I 6921 szkieletowa konstrukcja, rodzaj konstrukcji z za-stosowaniem szkieletu z drewna (—» szkieletowa konstrukcja drewniana), kamienia (np. —> przyporowy system), stali albo żelbetu, opartej na systemie modularnym. Szkielet przejmuje na siebie wszelkie funkcje nośnie i dlatego jego formę określają siły statyczne. Może on pozostać widoczny z zewnątrz - jak przypory w architekturze gotyckiej - albo być ukryty za fasadą samonośną lub osłonową. Ten system konstrukcji ma na celu m.in. oszczędne zużycie materiału przez maksymalnie racjonalne wyzyskanie praw statyki budowli, 281.
571	574	231	707	693\| szkieletowa konstrukcja drew niana* (fachwerk, mur pruski, szachulec i in.), konstrukcja budynku z drewnianych belek tworzących ustrój nośny ścian w formie kratownicy, z wypełnieniem położonych między nimi fach (pól) gliną, cegłami, itp. Rozpowszechniona szczególnie w Niemczech, Francji i Anglii, a występująca w całej Europie na płn. od Alp. Poświadczona od I połowy VII w. Rozkwit w XVI i na początku XVII w. Główne części:
1	1	1	1	podwalina, dolna poprzeczna belka każdej kondygnacji.
2	2	2	2	słup, pionowa belka opierająca się na podwalinie; słupy narożne i nośne ścian (wewnętrznych) są grubsze od słupów otaczających drzwi, okna i pośrednich.
3	3	3	3	oczep, belka pozioma wieńcząca kondygnacje i wiążąca słupy.
4	4	4	4	rygiel łączy słupy poprzecznie; rygiel-nadproże znajduje się nad otworem okiennym lub drzwiowym, a rygiel podokien-ny pod oknem.
5	5	5	5	zastrzał wiąże słupy po przekątnej; ramiona i nogi to zastrzały łączące słupy odpowiednio z oczepem i podwaliną.
6	6	6	6	facha (pole), każda otwarta przestrzeń między elementami szkieletu. Wypełnia się ją gliną, cegłami itp.