str 069

z rys. 11.2g. Jest on bowiem sumą geometryczną momentu gnącego M_g i zredukowanego momentu skręcającego M'

o. =

M

^{ś k}g (najczęściej k_go)

M

_a

w_

(11-15)

ś k (najczęściej kj

Z warunków (11.15) dla pełnych przekrojów kołowych wynikają następujące wzory stosowane w obliczeniach średnicy wału

3

d £

32

gi _

\ nk_on N 8°

przy przewadze naprężeń gnących oraz

= 2,17

\

M.

Zg

go

(11.16)

N

32 Af

16-- = 1,46

Tlk_sj

M.

N Kj

(11-17)

przy przewadze naprężeń skręcających.

Mając określony rozkład wartości momentu zastępczego (rys. 11.2g), oblicza się w poszczególnych przekrojach, ze wzoru (11.16), średnicę wału. W tym celu wygodnie jest prowadzić obliczenia w formie odpowiadającej poniższej tabeli, wypełniając ją dla przyjętych przekrojów od góry do dołu.

Nr przekroju	1	2
Mw [N ■ m] z wykresu
^ [m^3] go
N ** ^[m]
^3Mzx ^[m] N ^Kgo

Na podstawie uzyskanych wyników wykreśla się zarys wału, łącząc linią kolejno punkty wyznaczone przez odłożenie wartości średnic w odpowiednich przekrojach wału (rys. 11.2h). Wał o takiej zmienności średnic jest w przybliżeniu wałem o stałej wytrzymałości dla danego układu obciążenia. Wykorzystując zarys wału o stałej wytrzymałości projektuje się jego rzeczywisty kształt w ten sposób, aby jego wytrzymałość w każdym przekroju (nawet osłabionym np. rowkiem pod wpust) była większa lub równa wytrzymałości wału o stałej wytrzymałości, tzn. aby jego średnica w każdym miejscu była większa od średnicy wału o stałej wytrzmałości.

69