topola0001

44 T. SZEWCZENKO: WYBÓR POEZJI

„W sfeok, nędzarze, gdy pan każe® - *

⁹⁰ Boć pan ma grosiwo!

Cudak z tego Perebendi,

Postarzały w biedzie:

Zacznie śpiewać pieśń wesołą,

A na smutną zjedzie.

Petersburg, 1839    Przełożył

Czesław Jastrzębiec-KozłowsM

TOPOLA

Po dąbrowie wicher wyje 1 pędzi przez pole,

Aż do samej ziemi schyla Przydrożną topolę.

⁵ Pień wysoki, liść szeroki Darmo zielenieje,

Wokół pole jak bezbrzeżne Morze 'błękitnieje.

Przejdzie czarniak, popatrzy się ¹⁰1 głowę pochyli;.

Rankiem czaban z fujareczką Siądzie na mogile,

Rzud. okiem ^7 taka pustka,

Ze aż serce boli:

¹⁵ Ni ikrzewiny prócz jedynej,

Samotnej’ topoli !

Któż ją sadził, pielęgnował,

TOPOLA

Ballada (zob. Wstęp, s. XLVII) Ogłoszona po raz pierwszy] w Kobzarzu z r. 1840, z poprawkami poety w 1860. Tłumaczyli^ ją także Antoni Gorzałczyński, Wady sław Syrokomla, Stanisław; ‘ Grudziński i Stanisław Wyłomowski. Przekład Bohdana Łep-' kiego góruje nad nimi adekwatnością i artyzmem, w. 11 czaban (ukr.) — tu: pasterz owiec lub wołów.

Taką smukłą* rosłą? Posłuchajcie, opowiem wam ²⁰ Dolę jej żałosną.

Pokochała czannobrewa Kozaka dziewczyna,

Pokochała —■? me wstrzymała: Poszedł i zaginął...

²⁵ Gdyby wiedzieć, że porzuci, Toby nie kochała,

Gdyby wiedzieć, że nie wróci, W świat by nie puszczała. Gdyby wiedzieć, to nad wodę ³⁰ Nie szłaby wśród nocy I nie stałaby pod wierzbą ^; Z miłym do północy —-Gdyby wiedzieć!...

I to również Niedobrze dla człeka ³⁵ Wiedzieć dzisiaj, co go jutro Na tym świede czeka.

Nie szukajcie, nie pytajcie Swej doli, dziewczęta —

Co wam mówi serce wasze,

⁴⁰ To przecież rzecz święta!

Bo niedługo, czamóbrewe, Wasze oczko błyska I niedługo białe liczko Rumieńcami tryska ⁴⁵ Do południa! Brwi spłowieją I powiędną twarze,

Więc kochajcie i miłujcie,

Jak wam serce każe. Zaszczebioce słowik mile