Zasady Wykładni Prawa L Morawski'4

mnm

Zasady lyyktadni prawa mmm

2. Uzasadnienie decyzji interpretacyjnej

Sąd w uzasadnieniu orzeczenia, w każdym przypadku, gdy sens przepisu budzi wątpliwości powinien wyjaśnić jego znaczenie. Taki wniosek można wyprowadzić a contrario z zasady clara non sunt interpretanda. Wyjaśnienie sensu przepisu, a tym samym uzasadnienie decyzji interpretacyjnej polega na wskazaniu, jaką interpretację sąd uważa za prawidłową i na jakiej podstawie oraz wskazania, jeżeli taki podniesiono zarzut, dlaczego inną wykładnię przepisu interpretator odrzucił. Uzasadniając, dlaczego określoną wykładnię sąd uważa za prawidłową lub nie sąd powinien w szczególności powołać dyrektywy wykładni, które potwierdzają jego punkt widzenia. Dopiero takie uzasadnienie może być uznane za spełniające postulat „wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku” (art. 328. § 2. k.p.c. i art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k.).

3. Zarzut błędnej wykładni prawa i kwestie pokrewne w postępowaniu odwoławczym

Zarzut błędnej wykładni odnosi się także do postępowania odwoławczego. Podstawą postępowania odwoławczego może być albo błąd co do prawa {error iuris) albo błąd co do faktu (error facti). Błędna wykładnia przepisów prawa jest powszechnie uważana za błąd co do prawa. Explkite stwierdza to artykuł 393¹ ust. 1 k.p.c., w którym mówi się, że kasację można oprzeć na podstawie naruszenia prawa przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie. Głównie w oparciu o ten przepis orzecznictwo sformułowało cały szereg wskazówek określających, jakie warunki musi spełniać zarzut błędnej wykładni prawa. Wskazówki te można odnieść w zasadzie do wszystkich innych przypadków, w których sąd łub strony formułują zarzut błędnej wykładni prawa. Wśród tych wskazówek wymienić należy następujące:

— należy podać przepis, którego dotyczy zarzut błędnej wykładni prawa, w każdym razie blankietowe powołanie się na naruszenie prawa materialnego poprzez jego błędną wykładnię nie jest wystarczające (wyrok SN z dnia 12 marca 1997 r., II UKN 27/97, „Wokanda” 1997/6/24; postanowienie SN z dnia 11 marca 1997 r., II UKN 34/97),