Image001401

5

wymaga innego sposobu przemawiania, Rostworowski szuka równocześnie nowych form "dramatycznych w oparciu o misteria i prymityw bajki. Stanowią więc te sztuki ze względu na swą treść i formę pewną odrębną grupę, w jej zaś skład wchodzi: Miłosierdzie (1920), Straszne dzieci (1922), Zmartwychwstanie (1923), Antychryst (1925).

Nowy układ stosunków wewnętrznych w Polsce przerwał twórczość Rostworowskiego, zwróconą ku masom, a obliczoną na ich moralne i narodowe zdyscyplinowanie. Masy przestały być czynnikiem twórczym i decydującym, poeta-wieszcz stracił swą rację bytu. Rostworowski staje się znów artystą typu kontemplacyjnego, zajmuje się człowiekiem i jego dolą, ogląda ją pod kątem konstrukcji wielkiego tragizmu i komizmu. Tak zrodziła się niezwykła tragedia, Niespodzianka (1929), nagrodzona przez sąd konkursowy. Sztuka, grana z powodzeniem na scenach, przyniosła autorowi państwową nagrodę literacką w 1931 r.¹ Nawet socjalistyczny Robotnik pisał wówczas, że autor, choć jest hrabią, słusznie został nagrodzony. Autor rozwinął wątek Niespodzianki w dwóch sztukach dalszych, Przeprowadzka (1930), U mety (1932).

1

Gazeta Literacka. Kraków 1932 nr 7.