Image007801

KAIR

jego nieprzyjacielem, któren wciąż pod nim dołki kopał. W potocznej rozmowie, którą Iman z Meh-medem w tureckim języku prowadził, powiedział on coś niewłaściwego, co słysząc Soliman, odezwał się także po turecku i wmieszał do rozmowy.

«Aha!» rzekł basza. «Wszakże to nasz Soliman nietylko po arabsku ale i po turecku już mówić zaczyna!» ■— «0 pewnie!» przerwał Iman. «Soliman mówiłby już dobrze po turecku, gdyby wciąż z nami obcował; ale Soliman gdy zawita do Kairu, zawsze z swemi, zawsze z konsulami, zawsze z kupcami europejskiemu^ Uczuł ten przycinek Francuz i zbliżając się do Imana rzekł mu miluchnie, głaszcząc go po brodzie: «A czy wiesz mój ojcze, dlaczego Soliman przebywa zawsze z konsulami, zawsze z Europejczykami? Oto dlatego, że od nich można zawsze się czegoś nauczyć, a cóż proszę można się nauczyć od osłów?/> — «Jakto?» zawołał obrażony Iman. Ale Mehmed-Ali rzekł na to parskając od śmiechu: «ha! ha! ha! mój stary! Soliman ma racją!... oj osły wy! osły i wielkie osły!»

Jadąc dalej, u kresu malowniczej drogi, wśród pałaców i ogrodów, bieleją minarety meczetów Starego Kairu i szarzeje szczyt wyniosły ich ojca, szczyt meczetu Amrua, założonego na miejscu, w którem stał namiot tego wodza i gdzie znaleziono gniazdo gołębicy. O! trzeba tą drogą przejechać jeszcze o innej porze w pół godziny po wschodzie słońca.... Trudną do pojęcia jest rzeczą, jaki w tych krajach

t>7