image2

PRZEDMOWA

Daniele MorelIi

Po raz pierwszy spotkałem Roberta w listopadzie 2000 roku. Po zaledwie godzinnej rozmowie zdałem sobie sprawę, że jest po prostu wyjątkowym człowiekiem. Od razu zdecydowałem, że będę go wspierał z całych sił. Tak rozpoczął się nasz wspólny maraton - dość długi, bo prawie pięcioletni.

Często brakowało wody do picia. Trasa wiodła przeważnie pod górę, a tylko nieliczne odcinki były z górki. Czasem pokonywaliśmy ją boso, raz poważnie kontuzjowani. Jednak Robert zawsze doskonale wiedział, dokąd chce dotrzeć. Nigdy nie stracił z oczu celu. Nigdy nie skracał sobie drogi i powoli rozbudowywał najważniejsze mięśnie. Ja byłem zawsze obok - tylko po to, aby sugerować mu kierunek. Robert zwyciężył w maratonie, pokonując wszelkie przeciwności.

Kiedy wreszcie dostał pierwszą szansę jazdy za kierownicą bolidu Formuły 1, mógł przebiec ten stumetrowy sprint fantastycznym tempem, prawie bez wysiłku. Był przy tym szczęśliwy, a nie zestresowany. Robert zwyciężył w sprincie, znowu wbrew wszelkim przeciwnościom. Dzięki wielkiemu talentowi, lecz także doskonałemu przygotowaniu.

Cena, jaką zapłacił, była ogromna. Były to najlepsze lata jego młodości. Dlatego wierzę, że nagroda, którą teraz się cieszy, jest więcej niż zasłużona. Ale to jeszcze nie koniec wielkich wyzwań, jakim Robert musi stawić czoło...