img22001 djvu

190

Żywot dać przy nich gotowy:

Z równością myśli wszystko to znosi, Co zdarza dola niebieska,

Służy najwierniej, o nic nie prosi: Mójże to obraz, czy pieska? —

SPOWIEDŹ.

Cóż to zaś na myśl przyszło ślicznej Hiacyncie!

Ja za światłem pokuty co trwogą przenika,

Mam szukać po sumienia twego labiryncie?

Mnie bierzesz za spowiednika?

Tych rządzicielów ducha mamże ja pozory?

Minę powagi surowością wzdętą;

Tę dumę skromną i świętą,

Która przy swoich stopach, wśród pokory Trzyma, najwyższych sądów urząd przywłaszczony W rozprawie między bóstwem i śmiertelnikami.

Jednakże, kiedy zważam z pewnej strony Mam nieco podobieństwa z tymi ichmościami, Spuściwszy w ziemię źrenice,

Kiedy się biegną obwiniać z ochotą Urodziwe pokutnice;

Z tych grzechów które są życia pozłotą,

Gdy ich twarzyczka wstydem przykraszona, Pewne rozkosze malarsko wymienia;

Tych sędziów dusza wzruszona,

Przyjmuje upał pragnienia.

I światowego wnet pełni płomienia,

Który w ich żyłach pokusa podpala;

Słysząc takich przyjemnych niecnot oskarżenia, Usta im przyganiają, a serce przy chwała.