IMGC59 (2)

Teoria wielostronnego kształcenia a modele lekcji 47

Strategia operacyjna — u jej podstaw leży samodzielne, praktyczne działanie uczniów. Kluczowym pojęciem jest tu pojęcie zadania, którego istotą jest działanie o charakterze manualno-motorycznym. Uczeń nastawiony jest na realizację konkretnych zadań użytecznych oraz percepcję informacji wiążących się z wykonywaniem zadań.

W tej strategii na plan pierwszy wysuwają się czynności uczniów. Nauczyciel zaś steruje samodzielną pracą ucznia i uwypukla związki między przedmiotem pracy a jej teoretycznymi przesłankami. Ta praktyczna działalność może:

—    być źródłem nowej wiedzy,

—    stanowić podstawę jej weryfikacji,

—    służyć przekształceniu rzeczywistości.

Celem tej strategii jest kształtowanie u uczniów konkretnych umiejętności praktycznego działania.

Każda z wymienionych strategii determinuje formy pracy stosowane z uczniem; bliżej zajmiemy się lekcją, która jest klasyczną formą procesu nauczania-uczenia się w klasach I-III.

3.2. Modele lekcji

Lekcja i jej sprawne przeprowadzenie rzutuje na efekty i wyniki nauczania. Jest rzeczą oczywistą, że w dużej mierze zależy to od przygotowania się nauczyciela do lekcji. Jednym z ważniejszych czynników jest więc umiejętne planowanie codziennej pracy dydaktyczno-wychowawczej. Jest ono twórczym momentem w działalności nauczyciela, pozwalającym mu nie tylko odświeżyć i rozszerzyć wiedzę pedagogiczną i wiadomości z danego przedmiotu, lecz także rozwijać własne myślenie, inicjatywę i pomysłowość.

W procesie planowania „oficjalny program nauczania ulega przetworzeniu i przystosowaniu: coś zostaje dodane, coś ujęte, coś poddane interpretacji; nauczyciel decyduje o tempie i kolejności nauczania i o tym, na co zostanie położony nacisk.