IMGY05 (2)

110 Z. KRASIŃSKI: IRYDION

mieńmi drugiego słońca! Dzisiaj ja chcę na nowo... Ach! — i czy widzicie nad trójnogiem? Ach! teraz za kolumną. On ] sam i ręką mnie woła. Okręca się purpurą z krwi własnej. \ Ojcze! (Pada w ręce Eutychiana) Źle mi, przyjaciele — pierś moja jak dom porzucony — nie ściskaj mi tak dłoni, J Greku — zbrodnia zelżonego majestatu...

IRYDION. Gdzie siła, tam niechaj będzie i godło! (Zdziera pierścień) Idź zasnąć, a kiedy zerwą się płomienie, przyjdę cię obudzić.

HELIOGABAL. Eheu!¹⁷ on teraz cezarem — prowadź mnie, Eutychianie. Siądziesz u wezgłowia mego. Tarczę moją gładzić będziesz. Wśród pożaru chcę raz jeszcze przej- = rżeć się w niej. Ach! słabo, zimno, czarno Heliogabalowi. Eheu — Eheu! O Elsinoe!

ELSINOE. Śpieszę za tobą.

EUTYCHIAN. Cny Amfilochidzie! kiedy piasek jeść będziesz i własną krwią popijać, wspomnij o mnie. Byłem za młodu kucharzem.

(Kortyna zapada nad nim i cezarem)

ELSINOE. Stało się. Szaleństwo mu dałam za ostatniego towarzysza u brzegu wód piekielnych, nad którymi stoi teraz. Mów, czy mam jeszcze co wykonać, o bracie, bo dzisiaj w nocy, bo jutro nad rankiem przyjdzie może pretorianin — może wcisną się płomienie lub pierś sama nie zechce dalej cierpieć i wzgardzi powietrzem!

IRYDION. Strzeż go, dopóki nie wrócę — wtedy opuścisz skazane progi i pójdziesz za mną.

ELSINOE. A z nim co będzie?

IRYDION. Mało mi zależy na jego śmierci, mało na jego życiu. To, co nim było, na palcu moim połyska; to, co nim jest, niewarte jednej myśli mojej!

¹⁷ eheu! — zob. Przypiski Autora [65].

ELSINOE. Jeśli tak, zbliż się do mnie — jeszcze — jeszcze — a teraz czy słyszycz cichy głos mój?

IRYDION. Czego chcesz, siostro? Ręka twoja drży w mojej — bicie serca twego rozlega się na tym pancerzu.

ELSINOE. Niechaj więc zgasną oczy, pod którymi ' zwiędłam — niech ramiona, co opełzły szyję moją, opadną jak dwie starte żmije. Usta, co pierwsze ust moich się dotknęły, niech znikną w popiołach!

IRYDION. Na jednym więc stosie o tej samej chwili on i Sewerus...

ELSINOE. Nie — nie! Daj mi ostatniej woli dokończyć! Znam, Irydionie, siłę ręki twojej i dlatego ostatnią prośbę zanoszę do ciebie —* oszczędzaj Aleksandra na polu bitwy — nie zarzucaj śmiertelnych cieniów na to greckie czoło! On jeden spojrzeniem koił rozpacz moją — on jeden się domyślał... Ach! czemu lica odwróciłeś ode mnie?

IRYDION. Nie myśl o nim! On jeden już tylko Romę wydziera z cbjęć nienawiści mojej. Bogowie pozazdrościli go ludziom — wyrok jego zapadł już od dawna!

ELSINOE. A więc raz jeszcze siostrę przyciśnij do łona! Czujeszli, jak to serce pracuje? Nim wrócisz, ono pęknie, synu Amfilocha! Ale pamiętaj, krwi niczyjej Elsinoe nie żądała od ciebie! Żyjcie wszyscy —- i on, Syryjczyk, on, przemierzły, niech żyje — pod koniec ofiary rąk białych i śnieżnej szaty nie skazi dziewica! Ach! ona stała długo przed ołtarzem. Dniem i nocą jej sny, jej żądze, jej wiosna paliła się na zgliszczach! Patrz! dymy z niej tylko w powietrzu — ale godzina już bliska i ciało się odwiąże jak koturnu taśmy — wiązka piołunu tylko zostanie na ziemi i duch stanie się cieniem!

GŁOSY. (Zewnątrz pałacu) Naprzód! przez Fortunę Irydiona Greka!

IRYDION. Precz z niewczesną żałobą, kiedy już Neme-