IMGc44 (2)

370

Droonoustroje kiviuw(ivpi_n

Myc. tuberculosis, natomiast po zakażeniu Myc. bovis stwierdza się u niego spadek wagi i po około 12 tygodniach na sekcji rozległe zmiany we wszystkich narządach, szczególnie w płucach, pokrytych typowymi gruźliczymi gruzełkami.

Szczepy można różnicować na pożywce z czerwienią bromokrezolową Wagenera-Mitscherlicha. Pożywka ma kolor niebieski i Myc. tuberculosis zmienia po 3—8 tygodniach podłoże na kolor żółty. Myc. bovis nie powoduje zmiany zabarwienia. Reakcja polega na utlenieniu gliceryny i powstawaniu wolnego kwasu. Myc. bovis nie utlenia gliceryny, wobec tego pożywka barwy nie zmienia.

W ostatnich latach dobre usługi oddaje w różnicowaniu szczepów test niacynowy według Konno. Wykorzystuje się ilościową różnicę w wytwarzaniu kwasu nikotynowego przez Mycobacterium. Myc. tuberculosis wytwarza go trzykrotnie więcej niż Myc. bovis. Obecność kwasu wykazuje się przez dodanie do roztworu aniliny, określonej ilości prątków i roztworu cyjanku bromu. Reakcja jest pozytywna, jeśli w ciągu kilku sekund roztwór przyjmie zabarwienie żółte. Często jednak ani cechy morfologiczne, ani biochemiczne, czy zachowanie się szczepów w stosunku do antybiotyków nie są wystarczające do ich zróżnicowania.

W 1954 r. Froman pierwszy izolował mikofagi, które wykazywały różne spektrum lityczne z chorobotwórczymi szczepami Mycobacterium. Inni, izolując dalsze bakteriofagi, usiłowali użyć ich do typowania czy różnicowania Mycobacterium. Doświadczenia ostatnich lat wskazują na to, że za pomocą izolowanych mikofagów będzie możliwe w przyszłości podzielenie Mycobacterium tuberculosis, uważanego dotąd za jednolitą grupę, na podgrupy. Stwierdza się mianowicie liżę niektórych szczepów pod wpływem mikofaga, który na inne szczepy Myc. tuberculosis nie wywiera żadnego działania.

5.    Badania serologiczne. Serologia nie odgrywa w gruźlicy większej roli. Jedyny odczyn o pewnym znaczeniu to hemaglutynacja Middlebrooka--Dubosa. Odczyn jest swoisty, ale mało czuły (obejmuje tylko około 60°/o klinicznie i radiologicznie stwierdzonej gruźlicy). Zauważa się korelację między rozmiarem dokonanej przez prątki destrukcji tkanki a wysokością miana hemaglutynacji.

6.    Próby tuberkulinowe. Diagnostycznie stosuje się zarówno u ludzi, jak i zwierząt, próbę tuberkulinową, która jest najpraktyczniejszym i najbardziej budzącym zaufanie testem immunologicznym w gruźlicy. Można ją wykonać różną techniką przez: skaryfikację (metodą Pirąueta), wykonanie próby skórnej (według Moro), śródskórne wstrzyknięcie tuber-kuliny (według Mantouz).

Odczyn pozytywny występuje po kilku godzinach, w postaci obrzęku, zaczerwienienia i ewentualnie pęcherzyka. Od r. 1966 używa się do próby tuberkulinowej śródskórnej tuberkulinę 'jRTu+Tween 807}

/W)ba a-ćUlUJOiĄAj-O, (

____._i    )_