ko7

• Gofred •

Wielkie są rzeczy, ale*nie dostane Przez nasze siły, bo je mamy z nieba;

A teraz jeśli będą obracane Indziej niż Bóg chce, obawiać się trzeba, Że na ostatek pójdą w pośmiewisko Wszytkim narodom, czego barzo blisko.

27

Dla Boga! Lepiej ważmy Jego dary!

A jakośmy tę pracą rozcząć śmieli,

Tak o to niechaj nie mamy przywary, Żebyśmy jej zaś dorobić nie chcieli.

Czasy pogodne, rok ustąpił stary,

Gościniec wolny wszędzie będziem mieli. Niech Jeruzalem zaraz dobywamy,

To cel nasz, w który wszyscy mierzyć mamy.

28

Ja się oświadczam — a będzie to wiedzieć Wiek teraźniejszy i ten, co nastanie,

I będą o tym umieli powiedzieć Po wszytkim prawie świecie chrześcijanie — Że wczas przestrzegam, że nie trzeba siedzieć Dłużej na miejscu, że prętko poganie Dadzą z Egiptu pomoc Palestynie,

Jeśli nam pierwsza pogoda upłynie.”

29

Skoro tak skończył, szemranie powstało. Wtym Piotr Pustelnik — co tę wojnę radził,

A wtenczas w radzie prywatny był — mało Co pomyśliwszy, taką rzecz prowadził:

„To wszytko, co się Gofredowi zdało,

To, co wywodził i na czym się sadził,

I ja pochwalam; na przestrogę tylko Tego dołożę i słów rzekę kilko:

30

Kiedy sam w sobie myślę i rachuję, Skąd spólne waśni rostą miedzy wami, I kiedy pilnym okiem upatruję,

Skąd to, że z sobą różnicie się sami — Przyczynę własną tego być najduję,

Że wszyscy chcecie być rówiennikami I wszyscy rządzić jednakowo chcecie, A wzajem sobie nie ustępujecie.

31

Gdzie wszyscy władną, gdzie jeden nie rządzi, Który ma w mocy kaźni i nagrody,

Tam rządu nie masz, tam każdy pobłądzi, Tam rozerwanie i nastąpią szkody.

Niech jeden władnie, niech was jeden sądzi, Tak staną waśni i spólne niezgody;

A wy mu złote sceptrum w rękę dajcie I za pana go i wodza przyznajcie.”

32

Tu przestał starzec, a wnet nieużyte

Serca Duch Święty rozgrzał swym płomieniem;

61