l19

220 LUDOMIK5K1 WYBÓR 1*1RM

swojej miał czterdzieści tysięcy autorów, które w Aleksandryt podczas wojny z Cesarzem pogorzały tak, żc ich wszyscy uczeni l godni ludzie, którzy natenczas żyli, wyżałować nie mogli, o tych żadnej dotychczas nic masz zmianki. Ci zaś. którzy lepszym szczęściem pozostawszy, potrzebną po sobie pamiątkę zostawili nam — dosyć mogą nas nauczyć, byleśmy nie żałowali praco i pilności, bez której żadna nie przychodzi nauka Ale nie mniejsza jest mądrości w stylu-li, w rzeczy-li fortuna ^1,7 — umieć jej załyi tam, kędy potrzeba, i nie tylko wyniosłym i nadętym stylem, jako wiatrem jakim bez uwagi unosić się, ale na to go obracać, aby go przy cnocie na usługę ojczyzny swojej aplikować nie ciężko było. Jako Hetoidum Priscum Tacyt z tego wychwala: lngeniuv\ lllustre alttońbtts studiu juvenis admodum dedit, non ul pleriquc ut nomłne magnijice segne otium relaret, s«?<£ quo firmior advorsus fonuita Rempublicam capesrorac^3J6. W tym zaprawdę zawisła prawdziwa mądrość 1 ta Jest najdoskonalsza nauka

Skoro Artakses przestał mówić. Ewander widząc, ze się kwapił odejść od niego (bo już było około ósmej godziny z południa i dlatego też i dyskurs swój skrócić musiał) prosił go, aby był jeszcze nie odchodził od niego, chcąc go z okazyjej rozmowy jego o stylu uczynionej zaprowadzić do biblioteki swojej i pokazać mu niektó-

nn Awtccie nkadomlę nauk i literatury, które) częścią byb* olbrzymia biblioteka, zwana Muzeum, czyli siedziba Muz. Miał ją spalić w r. 641 kalif Oraar po zdobyciu Aleksandrii.

Sens: nic mnie) ważne Jest znaczeni* rozsądku czy to pud wzglądem stylu, czy troi ci, jeżeli umiejętnie posłużymy tlą nim tom. gdzie najeży.

“• inpemum. copcłsrrrt — „wybitny talent Już w młodości poświęci! naukom, ale nie w tym celu — Jak to wielu czym — aby świetnością imienia maskować gnuinc próżniactwo. lecz ażeby tym pewnie) kierować państwem na przekór prxypadkom“.

rych autorów, z których hy się był ucieszył poniekąd. Ale Artakses, podziękowawszy mu w to, odłożył na inszy czas tę zabawą, powiadając. że musiał pilno odjechać i czasu tą rażą więcej nie miał a to dlatego, że naznaczonym będąc kommissarzcm z Senatu no traktowanie kolllgacyjcj z. pany chrześcijańskimi^:i* musiał Jeszcze być u króla j znieść sią ^m o niektórych punktach. które w jutrzejszej sessyjej miały być proponowane w tej materyjej. Zaczym j Ewander trzymać go więcej nie chciał, z lym sią jednak rozeszli, że nazajutrz po skończonej sessyjej dłuższej z sobą konwersa-cyjej zażyć mieli.

ROZMOWA CZWARTA

Wiedział dobrze Ewander, że Artakses, będąc kommissarzcm na traktowanie kolligacyjej * pany chrześcijańskimi. siedzieć miał na sessyjej od rana aż do południa. Zaczym przez wszytek ten czas nie posyłał do niego czekając, ażby się była aesayja skończyła, która trwała aż do trzeciej z południa. Skoro tedy domyślał się Ewander, że już mogła być godzina sposobna do oba-czenia się z Artakscscm, posłał do niego, opowiadając mu. że jeśliby miał czas wolny, zastałby go w ogrodzie królewskim, kędy na niego umyślnie miał oczekiwać. A że dzień był bardzo pogodny l wesoły, obaczywszy Ewander z okna że siłę kawalerów i dom Jechało do

*" i ruletowa n w koUipnryJeJ z pany ehrzełeifoilsMmł — pertraktacjo co do umów z państwami chrześcijańskimi. Odnosi »lę to może do planów dyplomacji fiancurkirj. któro ckrto r. lfi"6 zabiegała o to, aby król polski wmiesza! się w wojnę prłcclw elektorowi brandenburtklemu I odzysku! dU Polski I>ruBy Książęce. Sobieski trn plan prsyjął i *Jcehnw«y do GdańrJca. zawarł tajemny traktat xe Szwccjg. ^r,u mirić *tę — porozumieć się **' tu    — na posiedzeniu, naradzie.