Magazyn9 5401 djvu

48

Co do wielu dalszych anomalij mięśnia długiego zginającego pierwszy palec, to nie będę ich tu poruszał, choćby dlatego, że wartość filogenetyczna każdej z nich nie jest ustalona. W tym względzie Kohlbrugge (1897. 85, 86) zestawił sprzeczność zapatrywań różnych autorów.

Gegenbaur (1910. I. 427) wspomina, że połączenie m. fle-xoris poUicis longi z ościennymi mięśniami występuje u Murzynów częściej niż u białych; jednakowoż twierdzenie to nie jest poparte żadnym przykładem i niewiadomo na jakiej podstawie je Gegenbaur wypowiedział.

Według moich wyliczeń połączenie m. flexoris pollicis longi z m. flexore dig. prof. występuje u Murzynów w 19°/₀ wypadków. Danych porównawczych brak.

M. pronator ąuadrntus

nie przedstawia nic ciekawego.

M. brachio-radinlis.

Początek mięśnia może się przesuwać w kierunku proksymal-nym lub dystalnym; proksymalne przesuwanie się należy uważać za cechę prymitywną, zaś dystalne za progressywną. Kohlbrugge (1897. 118) znajdował u małp początek mięśnia ramie-niowo-promieniowego w różnej wysokości: koło samego przyczepu mięśnia deltowego — u antropoidów, zaś w połowie ramienia u Semnopithecidae. Anthony i Hazard (1904. 448) ustalili w tym względzie następujący szereg filogenetyczny: Ssaki, Małpy, Murzyni, Europejczycy.

Wymiary Chudzińskiego (1898. 89) najzupełniej potwierdzają to przypuszczenie; mierząc odległość od kłykcia ponad-stawowego kości ramieniowej do przyczepu mięśnia, Chudziń-s k i otrzymał następujące dane:

Murzyni Europejczycy średnia ....    129    mm.    114.6    mm.

maximum ...    170    „    128    „

minimum ....    107    „    106    „

„Par conseąuent, mówi Chudziński (1898. 89) 1’inser-tion humerale du long supinateur remonte le plus haut au-dessus de 1’epicondyle chez les honnnes de la race