Magazyn9 6501 djvu

59

Z powyższej tabelki wynika, że u Murzynów mięśnia pode-szwowego istotnie brak rzadziej niż u Europejczyków, że więc Murzyni zajmują stanowisko prymitywniejsze.

Uderza jednak stanowisko Japończyków, którzy w danym wypadku wysuwają się na pierwsze miejsce. Okazuje się, że m. plantaris u rasy mongolskiej może brakować znacznie częściej niż u białych, że więc rasa mongolska w tym względzie jest znacznie progresywniejszą. Podkreślał to już zresztą A d a c h i (1909. 301). Przyczyna tego zjawiska nie jest nam znaną. Bądźcobądź należy zwrócić na nie uwagę tymbardziej, że i inne cechy nogi zajmują stanowisko podobne.

Dane powyższej tabelki przeczą wreszcie poglądowi wypowiedzianemu przez Le Double’a (1897. II. 315), jakoby m. plantaris występował u Murzynów znacznie rzadziej niż u Europejczyków.

M. popliteus,

poza kilku waryacyami nie przedstawia nic ciekawego pod względem antropologicznym.

M. flexor hallncis longus.

Materyał. Ma co li odpada, natomiast dochodzi Murzynka z Angoli i Murzyn z Poi nte-it - Pit re Le Doubla (1897. II. 332), razem 58 osobników czyli 116 konczyn.

Glaesmer (1910. 181—183) wykazała nam niezbicie, że dopiero w szeregu ssaków następuje pewne różniczkowanie się m. flexoris hallncis longi i m, flexoris digitornm communis longi. Oba te mięśnie biegły do wszystkich palców; stopniowo m. flexor hallncis longus zaczął tracić ścięgna do palców leżących lateral-nie, wskutek czego wyrabiał się coraz bardziej na zginacza dużego palca stopy.

U małp widzimy niemal stale, że długi zginacz dużego palca oddaje ścięgna również do drugiego, trzeciego i czwartego palca (Kohlbrugge 1897.201,203). U człowieka zmienność mięśnia jest dość znaczna: może on zasilać tylko pierwszy palec, lub pierwszy i drugi, lub pierwszy, drugi i trzeci, lub też pierwszy, drugi, trzeci i czwarty palce.

U Murzynów napotykano wszystkie wspomniane kombinacye w następującej ilości przypadków: