neonatologia4

132 Karmienie sztuczne

!Za pomocą zgłębnika karmione są:

• noworodki chore donoszone i noworodki urodzone przedwcześnie przed 32.-34. tyg. trwania ciąży.

• noworodki z zaburzeniem odruchu oddychania, połykania i ssania oraz z trudnościami w koordynacji tych odruchów,

j • noworodki częściowo odżywiane pozajelitowe.

I • noworodki, u których zastosowano wspomaganie oddychania (CPAP) drogą do-nosową.

Wywoływanie odruchu ssania u noworodka karmionego przez zgłębnik, jak również podawanie smoczka, wpływa korzystnie na przyswajanie pokarmu, powodując wydzielanie insuliny endogennej. Zazwyczaj preferowane jest zakładanie zgłębnika przez nos. Drogę przez usta zazwyczaj stosuje się, gdy jest przeszkoda w przewodach nosowych. Dla noworodków z masą ciała poniżej 1300 g stosuje się zgłębniki nr 4, natomiast u większych noworodków urodzonych przedwcześnie można używać sondy nr 6. Wskazane jest używanie zgłębników silikonowych lub poliuretanowych. Zgłębnik silikonowy, który został założony przez nos, powinien być wymieniany co 48-72 h, natomiast poliuretanowy co 12-24 h.

I Długość, na którą powinno się założyć zgłębnik, odpowiada odległości pomiędzy j nozdrzami zewnętrznymi a lewym podżebrzem.

Pozycję zgłębnika powinno się sprawdzić przez aspirację treści i pomiar jej pH lub można podać kilka mililitrów powietrza strzykawką przez założony zgłębnik, równocześnie ostuchując stetoskopem okolicę nad żołądkiem. Podczas karmienia zgłębnikiem istnieje możliwość adherencji tłuszczu do ścianek. Podając dziecku pokarm za pomocą pompy infuzyjnej, należy pamiętać, aby podłączona do zgłębnika strzykawka znajdowała się poniżej noworodka, gdyż tłuszcz, unosząc się do góry, może wrócić do strzykawki, a w związku z tym może nie być w ogóle podawany dziecku.

Monitorowanie rezultatów żywienia:

•    codzienna kontrola masy ciała,

•    raz w tygodniu ocena długości ciała, obwodu głowy, ewentualnie grubości fałdu skórnego,

•    codzienna ocena ilości wprowadzanych substancji odżywczych.

I • badania laboratoryjne: albuminy - raz w miesiącu, elektrolity. Ca. R łosfataza alkaliczna -raz w tygodniu.

j • kontrola liczby i jakości stolców, wielkości zalęganego pokarmu w żołądku - obwodu brzucha.

W pierwszych dobach życia noworodka urodzonego przedwcześnie żywienie en feralne może być jedynie uzupełnieniem podstawowego sposobu podawania wszystkich składników pokarmowych żywienia pozajelitowego. W miarę poprawy stanu dziecka, gdy toleruje ono większe porcje mleka podawanego enteralnie, możliwe jest stosowne zmniejszanie podaży dożylnej.

Żywienie troficzne jest terminem używanym podczas leczenia żywieniowego. Stanowi wstęp do żywienia pełnego drogą przewodu pokarmowego. Polega na tym, że dziecku podaje się małe ilości pokarmu dojelitowo. Podawany pokarm nie wystarcza do zbilansowania zapotrzebowania dziecka na składniki pokarmowe, jednak bardzo korzystnie wpływa na przewód pokarmowy oraz stan ogólnoustrojowy. Minimalne żywienie troficzne ma na celu przygotowanie przewodu pokarmowego noworodka do wdrożenia pełnego żywienia en-terainego.

Podczas żywienia troficznego podaje się 10-12 kcal/kg m.c./dz. lub 1 kcal/h. Wartości pokarmu w żywieniu troficznym nie powinny przekraczać 25% dobowego zapotrzebowania.

Minimalne żywienie troficzne podejmuje się w ciągu pierwszych 12.-48. h życia noworodka. Wcześniaki w pierwszych dniach życia mogą być odżywiane enteralnie, niemniej jednak takie żywienie może być tylko pomocniczym odżywianiem w głównej metodzie podawania wszystkich składników odżywczych przez żywienie pozajelitowe. Jeśli jednak stan noworodka jest lepszy, a dziecko zaczyna tolerować zwiększone dawki pokarmu podawanego enteralnie, może nastąpić stopniowe zmniejszanie odżywiania dożylnego. Niewskazane jest rozpoczynanie żywienia troficznego, gdy stwierdzono:

-    wadę wrodzoną przewodu pokarmowego,

-    NEC (martwicze zapalenie jelita),

-    wstrząs,

-    stan drgawkowy,

-    krwawienie z przewodu pokarmowego.

Przeszkodą podczas żywienia troficznego jest:

-    niestabilny stan hemodynamiczny,

-    wentylacja mechaniczna,

-    leczenie indometacyną,

-    posocznica,

-    brak smółki,

-    obecność cewników w naczyniach pępowinowych,

-    niewielkie ilości zalegania pokarmu w żołądku przed żywieniem i na początku żywienia.

Rozpoczynanie podawania małych ilości pokarmu podczas żywienia pozajelitowego stanowi wyjątkowo korzystną metodę zapoczątkowania podawania pożywienia drogą przewodu pokarmowego u noworodków ze skrajnie małą masą urodzeniową i u chorych wcześniaków.