Obraz9 (9)

94 LOSY PASIERBÓW

mówiła, aż wzięły tramwaj. Wykupiwszy bilety, obejrzała się dokoła i zwróciła do Domki:

—    Krasiwaja ty, no ależ i durnaja!

—    Dlaczego? — udała, że nic nie rozumie.

—    Po co ty jemu mówiła, że komuś tam w mordę zajechała, gdy lazł do ciebie.

—    I cóż w tym złego? Ani to krewny Makrycy, ni znajomy.

—    Da ktoby tam nie był. Nie widziałaś jak od razu nosa zakopycił? A jak się łasił do ciebie przedtem, jak pięknie gadał! Ty wiesz że on jest w stanie wszystko co ci obiecał zrobić.

—    Czyż tą kobietą, o której prawił, to ja mam być?

—    No, a któżby? Jaka ty jeszcze durnieńka.

—    Ale mnie nie zachwycają takie rozkosze. Niech tylko postawi męża do pracy, to nic więcej nie chcę.

—    Tak, teraz postawi, doczekasz się — warknęła.

—    Przecież obiecał. I grzyby przyjął.

—    Już jedna kupiła go grzybami.

—    A cóżby chciał? Może żeby do łóżka z nim poszła?

—    Ja za ciebie nie pójdę.

—    Nie, moja paniuśka, tego się nie doczeka.

—    Jak przyciśnie bieda, to zmiękniesz. Ty nie pierwsza taka święta i nie ostatnia. Tu ni ”Jawropa”.

—    Z głodu będę zdychać, ale nie puszczę się na takie rzeczy.

—    Durnaja'

Nie odzywały się już do siebie aż powróciły do domu. Wchodząc w podwórko, Sacharynka zatrzymała Domkę.

—    Ty się nie gniewasz na mnie? — zagadnęła łagodnie.

—    A cóż pani po moim gniewie? Przecież na łasce twojej jestem.

—    Radziłam ci jak siostrze, a jak nie chcesz mnie słuchać — rób co się cię podoba, ale nie chwal się tym mężowi. Dobrze?

—    Nie powiem, bądź spokojna.