Obraz7 (5)

110 LOSY PASIERBÓW

Obejrzał się na innych i zniżywszy głos ciągnął:

—    Tyś naprawdę Polak, czy tylko, że paszport masz?

—    Naprawdę i to od wiek wieków.

—    I ja też Polak — rzekł po polsku.

—    A któż was ochrzcił Kuźmą?

—    Ja nie jestem żadnym Kuźmą. Na imię mi Kazimierz. Kazimierz Sadowski. Pochodzę z Białostockiego.

—    Więc czemu was nie nazywają prawdziwym imieniem?

—    A ot, powiedziałem raz żartami i tak poszło: Kuźma i Kuźma. Myślę sobie: skoro ja umiem po rusku, to po co ja mam dowodzić każdemu, że ja nie ruski. Wy wiecie, że ich tutaj i na fondzie o wiele jest więcej niż naszych. A na nas jak na wilków patrzą. Dawniej, to gdy cokolwiek takiego — to miatieżnik, a teraz to już — wróg roboczych.

—    Macie tu rodzinę?

—    Nie, bracie! Ni rodziny, ni chaty, ni pieniędzy. Wszystko koniki w La Placie zabrali i kiniele.

—    Więc po co gracie?

—    Hm... To się tak mówi, po co. Przegrasz, to kajasz się człowiek, przeklinasz siebie, ale jak przyjdzie sobota, to znowu się jedzie. I tak już 20 lat, braciszku. Gdybym to chociaż babę miał..

—    To ożeńcie się.

—    Łatwo powiedzieć. A z kim? Młoda i porządna nie pójdzie za starego, a wziąć starszą, taką z trzeciej, czy z czwartej ręki, to niebezpieczne — zarżnąć nocą może. A do kraju jechać po żonę — kapitału trzeba. Nie ma rady bracie. A ty słyszałem z rodziną?

—    Tak, chwała Panu Bogu, z rodziną.

—    Gdy załadujemy okręt, zajdziem na kieliszek do Gryszki.

—    Owszem, zajdziem.

Czas przy pracy płynął szybko. Nie opatrzyli się, gdy dozorca zaklaskał na obiad. Pośpiech był w ładunku, więc posiłek przygotowała kuchnia fabryczna gratisowo. Po godzinie odpoczynku powrócili do chłodni.