o modlitwie7

\va nieustanna, wewnętrzna, a jest nią pragnienie. Pragnienie odpoczynku wiecznego. Jeśli nie chcesz przerwać tej modlitwy, nie przestawaj pragnąć. Zamilkniesz, jeśli ustaniesz w miłości. O tych, którzy zamilkli, powiedziano: ,,Ponieważ wzmoże się nieprawość, oziębnie miłość wielu’' (Mt 24, 12). Oziębłość w miłości jest milczeniem serca, żarliwość miłości jest wołaniem serca. Jeśli miłość trwa nieustannie, nieustannie wołasz ¹.

Sądzę jednak, że źle się dzieje, jeśli idea modlitwy nieustannej prowadzi do bagatelizowania tej modlitwy, w której świadomie i bezpośrednio zwracamy się do Boga i na którą przeznaczamy odrębny czas w naszych zajęciach.

Podobno bracia w Egipcie mają zwyczaj częstych, lecz bardzo krótkich modlitw, pośpiesznie jakby wyrzuconych z siebie, aby tak niezbędne w modlitwie czujne nastawienie nie osłabło ani nie stępiało w wyniku przedłużającego się odwlekania następnej modlitwy. Dzięki temu nastawienie to nie słabnie, jeśli modlitwa nie może trwać dłużej; kiedy jednak trwa, niełatwo ulega ono rozbiciu. Albowiem należy usunąć z modlitwy wielomówstwo, niech jednak nie brakuje jej wielu błagań, byleby nastawienie było żarliwe. Wielomówstwo polega na mnożeniu słów w prośbie o rzecz konieczną. Natomiast wiele błagać znaczy gorącym sercem stukać wytrwale i pobożnie do Tego, którego błagamy. Często dokonuje się to bardziej jękiem niż przemowami, bardziej płaczem niż wypowiedzią ².

To bezpośrednie nastawienie na Boga jest przecież zaczątkiem wiekuistej kontemplacji. Pamiętam, Ojcze, jak kiedyś z tego punktu widzenia wyjaśniałeś symbolicznie postać biblijnej Racheli.

Dwie wolne żony Jakuba oznaczają dwa sposoby życia w ciele Chrystusa. Pierwsza oznacza życie doczesne, w którym się trudzimy, druga — życie wieczne, które będzie uszczęśliwiającą kontemplacją Boga. Pierwsze rozjaśnił Pan swoją Męką, drugie — Zmartwychwstaniem. Podobno imię Lea znaczy „Trudząca się”, Rachela zaś — „Oglądany początek”, czyli Słowo, dzięki któremu będziemy oglądać Tego, który jest Początkiem. Zatem Lea, pierwsza żona Jakuba, oznacza działanie obecnego śmiertelnego życia, kiedy to żyjemy z wiary, wykonując wiele trudnych dzieł, niepewni, jaki pożytek przyniosą tym, którym chcemy pomóc. Toteż wspomniano o niej, że miała chore oczy. Rachela zaś symbolizuje nadzieję wiekuistej kontemplacji Boga, kiedy to bez niepewności i w rozkoszy będziemy oglądać Prawdę. Rachelę właśnie kocha każdy, kto dąży do pobożności, i dla niej służy łasce Bożej ³.

Niewątpliwie taicie znaczenie mają ewangeliczne postaci Marty i Marii. Posługa Marty, zoezwanie do czynienia dobra, kied/yś przeminie. Zjednoczenie Marii z Tym, który jest samym Dobrem, nigdy się nie skończy. Postać Marii przypomina nam, że już na tej ziemi można zacząć odpoczywać w Bogu.

Pan nie powiedział, że część Marty jest zła, ale że część Marii jest najlepsza i nie będzie jej odjęta. Posługa potrzebującym skończy się, kiedy niedostatki przeminą. Nagrodą zaś czynów, które przeminą, będzie odpoczynek, który trwać będzie wiecznie. Zatem w tej kontemplacji Bóg będzie wszystkim w^re wszystkim, gdyż niczego innego nie będziemy od Niego potrzebowali. Wystarczy nam to, że On sam będzie naszym Światłem i Rozkoszą ⁴.

Co daj nam, Panie Boże! Módl się za nas, Ojcze, abyśmy i my doszli do oglądania Tego, którego Ty już widzisz twarzą w twarz!

1

   Enarr. in Ps 37,14 (PL 36,404).

2

   Epist. 130,20 (PL 33,501n).

3

Contra Faustum Manich,, lito. 22, cap. 52 (PL 42,432).

4

2? De Trinitate, lito. 1,20 (PL 42,834).