P1040026

gość L_x płytki wzorcowej w dowolnym punkcie - odległość punktu pd wierzchni mierniczej (S) od powierzchni płaskiej (F), do której jest przywara płytka przeciwległą powierzchnią mierniczą.

Tablica 2.1

Komplety płytek wzorcowych, wymiary nominalne i ich stopniowanie [1]

				Stopniowanie wymiarów				nominalnych [mm]
		-	0,01		0,1	0,5					-	10	25	100
Nazwa kompletu	Liczba płytek				Wymiary nominalne				mm]
		1,005	1,01	1,01	1,10	0,5	10,5	10	1	U	25	10	25	100
			1,09	1,49	1,90	9,5	24,5		9	24		50	100
Mały	47	i 1	9	j -	9	-	; -		9	14	-	-1	4 ^1	-
Średni	76	1		49	' ' - _ |	19	| -	-		-				1
Duży	103	1	Ife 1	49	jj	19	29	i	-		-	-	4	-

Rys. 2.2. Płytki wzorcowe

Płytki dzieli się na pięć klas dokładności (00, 0, 1, 2, K). W zależności od klasy dokładności i wymiaru nominalnego określana jest dokładność płytki wzorcowej. Pokładność opisują dwa parametry: odchyłka graniczna długości płytki wzorcowej f_L oraz tolerancja złożona równoległości i płaskości płytki T_c. Powyższe parametry są określone na podstawie następujących zależności:

~A ^= % ~ ^max	(2.1)3
iS ^=Lx ~ Anin	(2.2)
T = L - L c xmax xmin	(2.3)

Wartości tych parametrów podano w tabl. 2.2.

Odchyłki graniczne f_L długości płytek wzorcowych i tolerancje złożone T_c równoległości i płaskośd powierzchni pomiarowych (wg PN-83/M-53101)

L	Klasa dokładności
	00		0				2		K
	/t	Tc	fti	Te	fi	K	A	Te	A	Te
[mm]	im)
SIO	±0.06	0,05	±0,12	0,10	±0,20'	0.16	±0,45	0,30	±0.20	0.05
(10, 25)	±0,07	0,05	±0,14	0,10	±0,30	0,16	±0,60	0,30	±0,30	0.05
(25, 50)	±0,10	0,06	±0,20	0,10	±0,40	0,18	±0,80	0,30	±0.40	0.06
(50, 75)	±0,12	0,06	±0,25	0,12	±0,50	0,18	±1,00	0,35	±0,50	0,06 |
(75, 100)	±0,14	0,07	±0,30	0,12	±0,60	0,20	±1,20	0,35	±0.60	0.07 1

Składanie stosu płytek wzorcowych

Przed przystąpieniem do pomiaru należy powierzchnie miernicze płytki przemyć w benzynie ekstrakcyjnej i przetrzeć czystą szmatką flanelową oraz irchą.

Przed przystąpieniem do składania stosu należy określić wymiar nominalny, a następnie z kompletu dobrać odpowiednią liczbę płytek, tak aby suma wymiarów płytek równała się sprawdzanemu wymiarowi nominalnemu. Najpierw dobiera się płytki małe, z końcówkami wymiarów w mikrometrach, setnych lub dziesiątych częściach milimetra, a następnie płytki o wymiarach większych. Celem uzyskania jak największej dokładności, stosy płytek należy składać z możliwie najmniejszej liczby elementów.

Łączenie płytek w stos polega na nasuwaniu ich na siebie powierzchniami mierniczymi pod lekkim naciskiem, lub przez złożenie środkami powierzchni mierniczych i wykonanie pod naciskiem obrotu o 90°. Cienkie płytki należy umieszczać między grubszymi, co zabezpiecza je przed odkształceniem.

Płytki o dużych wymiarach (L > 100 mm) powinny być podparte w tzw. punktach Airy’ego, dzięki czemu powierzchnie miernicze zachowują względem siebie dobrą równoległość, a skrócenie płytki jest nieznaczne. Na dużych płytkach punkty Airy’ego są zaznaczone kreskami.

Przy prawidłowo złożonym stosie siła łącząca płytki przekracza czasami 4 MN/m², dlatego przywartych do siebie płytek nie należy rozrywać, lecz zsuwać jedną z drugiej.

W czasie pomiaru należy zwrócić uwagę, aby nie obijać płytek o siebie, nie strącić ich na podłogę, należy unikać chwytania bezpośrednio ręką za

17