190 ŚRBUNIOWIBCZNA PinSfr RELIOIJNA POLSKA
5 Raczy mię mych grzechów pozbawić,
Bych mógł o twych świętych prawić:
Żywot jednego świętego,
Coż miłował Boga swego.
Cztę w jednych księgach o nim;
10 Kto chcc słuchać, ja powiem.
W Rzymie jedno panię było,
Coż Bogu rado służyło;
A miał barzo wielki dwór,
Prócz panosz trzysta rycerzow,
15 Có są mu zawżdy służyli,
Zawźdy k jego stołu byli.
Chował je na wielcbności i na krasie,
Imiał kożdy swe złote pasy.
Chował siroty i wdowy,
20 Dał jim osobne trzy stoły;
Za czwartym pielgrzymi jedli,
Ci <ji> do Boga przywiedli;
Eufamijan jemu dziano Wielkiemu temu panu; *
25 A żenię [jego] dziano Aglijas;
w. 6 prawić — opowiadać, w. 8 coż — który, w. 9 cztę — czytam.
w. 11 panię — dziecko możnego pana. w. 14 panosza — giermek, sługa; w. 15 co — którzy, w. 17 chować—utrzymywać; na wlelebnoścl l na krasie — wspania le i pięknie.
w. 18 Imteć — mieć. w. 22 (//) — go.
w. 23 — nazwano go Eufamianem (senator rzymski), w. 25 zenie—żonie.
WEŚNI O ŚWIĘTYCH
Ta była ubóstwu w czas.
Był wysokiego rodu,
Nie miał po sobie Zadniego płodu,
Więc-ci jęli Boga prosić, ^
10 Aby je tym darował,
Aby jim jedno plemię dał;
Bog tych prośby wysłuchał.
A gdy się mu syn narodził,
Ten się w lepsze przygodził*.
35 Więc mu zdziano Aleksy,
Ten był oćca barzo lepszy.
Ten więc służył Bogu rad. lżę był star dwadzieścia, k temu cztyrzy lata. Więc k niemu rzekł ociec słowa ta:
40 „Miły synu, każę tobie, i Pojimże jekąć żonę sobie;
Której jedno będziesz chcieć, >
Ślubię tobie, tę masz mieć**.
Syn odpowie oćcu swemu,
45 Wszeko słusza starszemu:
w. 26-'śpieszyła ubogim z pomocą.
w, 28 płód - potomek. . .
w. 29 Jąt - zacząć.
w. 30 Je - ich.
w. 31 plemię - potomstwo.
w. 34 przygodzie się - nadać się, zdarzyć się.
w. 35 zdziać - dać imię.
w. 38 lże, iż - ponieważ; być star dwadzieścia cztyrzy lata - mieć dwadzieścia cztery lata.
w. 40 kazać - tu: rozkazywać, w. 41 pojim - pojmij;./^-jaki. w. 43 ślubie - przyrzekać, w. 45 wszeko - wszak; słusza—przystoi.