P4250042

44

gdzie At_w =* t_w2—t_wl — podgrzanie wody chłodzącej, zfr₂ = t_p—t_w2 — końcowa różnica temperatur między skraplającą się parą a wodą chłodzącą. Z bilansu cieplnego kondensatora

(b)

(c)

(d)

= m_wc„df„

wynika podgrzanie wody chłodzącej

m.xr

At_w = —^Ł—,    /*—/» = xr.

m_wc_w

Oznaczając

w = —- — krotność chłodzenia,

^mp

otrzymujemy

At_w --.    (II.7)

rc,

W przeciętnych warunkach xr/c_w w 520° C, wobec czego przyrost temperatury wody chłodzącej zależy głównie od krotności chłodzenia w = mjm_p:

w [-]	50	100
At„[°C]	10	5

Zazwyczaj w skraplaczach turbinowych stosuje się w = 50—100, stąd przyrost temperatury wody chłodzącej leży w obszarze

At_w = 5—10°C.    (e)

Końcowa różnica temperatur między parą a wodą chłbdzącą, zwana niezgrabnie „spiętrzeniem temperatury” lub — lepiej — „progiem temperatury”, jest niezbędna do przechodzenia ciepła od pary do wody. Wartość tę

obliczamy za pomocą wzoru Pecleta

& —    kAAt_b,    (U.8)

gdzie Q₂ — strumień ciepła wymienianego w skraplaczu, k — współczynnik przenikania ciepła, A — powierzchnia wymiany ciepła, At_u — średnia różnica temperatur między parą a wodą, można ją wyznaczyć ze wzoru

dt*, «•

ln

At_w

At_w+At₂'

dt,

ai.9)

Ze wzoru Pecleta (II.8) obliczamy (11.10)

At_b zależy od współczynnika przenikania ciepła k oraz od jednostkowego

q r kw*l

obciążenia cieplnego powierzchni wymiany ~ I —_T I. Im większa powicrzch-

^ L^m J

At, parowe ^k8 hm²

powierzchni wymiany Wartości te wynoszą

tua A przy danym Q₂, tj. im mniejsze jej obciążenie cieplne, tym mniejsze jest |'W praktyce jako wskaźnik stosuje się często jednostkowe obciążenie

ciepła w kondensatorze m/A wyrażone

Przeciętnie

m

~A

30—60

kg

hm²

A    m* \m² sm²/

Obierając wartość QJA i wyznaczając współczynnik k [28] znajdujemy ze wzoru (11.10) At_b, a z relacji (II.9) końcową różnicę temperatur

Al₂

At_v

At_w

exp-—1 At_b

(II.9a)

W praktyce

At₂ = 3—8°C.

(f)

Uwzględniając wartości At_w według (e) i At₂ według (f) we wzorze (a), otrzymujemy

t, = t_w i+(8-18)°C. (g)