pdl!9

kaplicy zamkowej. Wiadomość o tym wydarzeniu dotarta do Peru. W 1 /97 r. do Niedzicy przybyła delegacja Tajnej Rady Emisariuszy Inków, która wspólnie z Sebastianem Berzevicem podjęła decyzję o adopcji syna Uminy przez rodzinę Wacława i Anny Beneszów, dotychczasowych opiekunów dziecka. Dokument w tej kwestii wraz z informacją o miejscu ukrycia „Testamentu Inków“ przechowywany miał być w rodzinie Beneszów z pokolenia na pokolenie. Z informacji tej skorzystał dopiero prawnuk syna Uminy — Andrzej Benesz, który w 1946 r. odnalazł pod progiem bramy wiodącej z zamku górnego do zamku środkowego ów poszukiwany przez Hiszpanów „Testament Inków". Dokument ten składa się z pęku rzemieni z odpowiednio rozmieszczonymi węzłami (zapis dokonany nie rozszyfrowanym pismem quipa). Na kanwie tych wydarzeń zrodziła się legenda o „Białej Pani" z niedzickiego zamku. Po śmierci Sebastiana zamek zaczął popadać w ruinę i — według opowieści lokalnych — stał się „rezydencją" zjawy kobiecej odzianej w długą białą suknię. Zjawę tę najczęściej spotkać można było w bramie zamku górnego bądź na dziedzińcu zamku środkowego, czyli w miejscach związanych bardzo silnie z niedzickim okresem życia egzotycznej księżniczki Inków — Uminy.

„Szalony Baron” z Ryczowa

W opowieściach mieszkańców wsi Ryczów (region krakowski) bardzo żywa jest tradycja „Szalonego", jak określają zjawę jeźdźca z rozwianym włosem pędzącego na oślep po drogach i polach na spienionym rumaku. Pierwowzorem tego widma ma być baron Mieczysław Korczak-Błażewski żyjący w drugiej połowie XIX w. — ówczesny dziedzic okolicznych włości, właściciel renesansowego zamku w pobliskim Spytkowie, zbudowanego w XVII w. przez biskupa krakowskiego Marcina Szyszkowskiego. Baron był namiętnym hazardzistą nie mającym jednakże szczęścia w uprawianej rulecie i grach karcianych. W szybkim więc tempie topniał jego majątek, aż wreszcie popadać zaczął w coraz to większe zadłużenie. Nawiedzany przez wierzycieli niechętnie przebywał w murach swej rezydencji i w czasie wolnym od gry wędrował po swoich posiadłościach, z których najbardziej ulubioną była wioska Ryczów. Pewnego dnia baron, utraciwszy już nadzieję na wyjście z długów, wystrzałem z pistoletu odebrał sobie życie w gabinecie zamkowym. Odtąd też dusza jego, pod postacią zjawy szalonego jeźdźca, odbywa swoją pokutę na terenie wsi Ryczów. Ucieka on stale przed duszami swoich wierzycieli, dręczony wstydem za nie spłacone długi.

222