Podręcznik Zaręby8

1111-lent .in.: : for var-luje

/szyst est viem; miejs _t ologi-?arzą-Izania :oroz-Jzinie ntroli ninis-ergiu a j ach cetin-'nych ^;ywa-niast . aby e do

urys-

•niejsc pracy, ale może też doprowadzić do dużych szkód w środowisku. W takich -ytuacjach realizacja zadań całkowicie zrównoważonej turystyki jest bardzo :mdna, ponieważ trzeba obiektywnie rozstrzygnąć, który priorytet jest ważniejszy. Zarządzanie turystyką zrównoważoną wymaga podejścia interdyscyplinarnego, czyli współpracy profesjonalistów z wielu różnych specjalności, takich jak: ekonomia, zarządzanie i marketing, prawo, polityka, planowanie przestrzenne, ekologia krajobrazu, ekologia lasów, ochrona przyrody, socjologia itp. Porozumienie i osiągnięcie kompromisu jest możliwe dzięki sprawnemu i rzetelnemu systemowi wymiany informacji oraz właściwej i szerokiej edukacji w zakresie .jrystyki zrównoważonej zarówno personelu do bezpośredniej obsługi ruchu turystycznego, jak i turystów oraz ludności miejscowej;

planowanie długofalowe - pomoże ono przewidzieć skutki wpływu turystyki na środowisko oraz zapobiec im. Prowadzona powinna być zatem polityka zapobiegania. a nie naprawy szkód i błędów. Należy też założyć pewne granice rozwoju turystyki; po ich przekroczeniu wykorzystywanie zasobów przeczyłoby zasadom zrównoważonego rozwoju. Planowanie długofalowe powinno również zakładać elastyczny sposób działania podczas realizacji zamierzonego celu, określać pewne

-    .czbędne następstwa i pokazywać ewentualne sposoby pokonywania trudności. Plany rozwoju turystyki w regionie powinny być zintegrowane z planami strategicznymi dla większych obszarów, dla całego kraju, a często nawet z planami międzynarodowymi (szczególnie na obszarach przygranicznych). Potrzebne jest też powiązanie projektów rozwoju turystyki z innymi sektorami gospodarki; wspieranie lokalnej gospodarki i udziału ludności miejscowej w rozwoju turystyki

-    turystyka w regionie powinna opierać się przede wszystkim na lokalnych tasobach materialnych i inicjatywie ludności miejscowej, zapewniając mieszkańcom korzyści finansowe oraz dbając o szeroko pojętą jakość życia (zdrowie, czystość, bezpieczeństwo, samorealizacja itp.). Potrzebne jest zaangażowanie tych

adzi w planowanie i zarządzanie turystyką, zachęcanie małych lokalnych firm do działania, dzięki czemu duża część wydatków turystów pozostawałaby w regionie zamiast w dużym stopniu przepływać tylko do wielkich przedsiębiorców spoza obszarów penetracji turystycznej [szerzej u Bramwella B. i in., 21].

Niektórzy krytycy koncepcji turystyki zrównoważonej argumentują, że jedynym •nem takiego podejścia będzie uspokojenie sumienia menedżerów i turystów oraz ■ arcie nowych rynków dla przemysłu turystycznego. W konsekwencji spowoduje to :e większy przyrost liczby turystów i wyrządzanych przez nich szkód. Oczywiście argumenty należy uwzględniać, ale trzeba również zauważyć realną szansę, jaką ekologizacja turystyki, szczególnie, jeśli działania poparte będą badaniami dyskusjami i edukacją osób odpowiedzialnych za zarządzanie turystyką, igodawców turystycznych oraz samych turystów. Coraz więcej przedsiębiorstw la strategię marketingową, uwzględniając ochronę środowiska (tzw. marketing • -:eczny), uzasadniając swoje poczynania tym, że z czasem i tak powstanie ńeczność całkowitego zintegrowania działań rynkowych z wymogami ekologicz-ti. a nieprzyjazny środowisku i nieoszczędny model gospodarowania będzie opłacalny.

43